Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἀδελφοί μου, ἁμαρτήσαμε καὶ στὴ συνέχεια ἐξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τὸν Παντοδύναμο Θεό μας, καὶ γι’ αὐτὸ τιμωρηθήκαμε.
Σπιλώσαμε τὶς ψυχές μας καὶ ξεπλύναμε τὴν κάθε ἁμαρτία μας, μὲ τὸ αἷμα καὶ τὰ δάκρυά μας.
Ποδοπατήσαμε τὸ καθετί, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες μας, καὶ γι’ αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Ἡ καταστροφή μας ἦταν ἀναμενόμενη ἀφοῦ τὰ σχολεῖα μας ἦταν χωρὶς πίστη στὸ Θεό, οἱ πολιτικοί μας δὲν ἦταν ἔντιμοι, ὁ στρατός μας δὲν εἶχε πατριωτισμὸ καὶ οἱ κυβερνῆτες μας δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι καταστράφηκαν τὰ σχολεῖα, ὁ στρατὸς καὶ ὅλο τὸ κράτος μας.
Εἴκοσι χρόνια [σημ. τὰ χρόνια μεταξὺ τῶν δύο παγκόσμιων πολέμων] δὲν σεβόμασταν τὶς παραδόσεις μας, καὶ τώρα οἱ ἀλλοεθνεῖς μᾶς στέρησαν τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι τους.
Εἴκοσι χρόνια χλευάζαμε τοὺς προγόνους μας, ποὺ μὲ τὴν εὐσέβειά τους κατέκτησαν τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Μὲ τὸ μέτρο ὅμως ποὺ κρίναμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς προγόνους μας, μὲ τὸ ἴδιο μέτρο καὶ ἐμεῖς κριθήκαμε.
Ἂς μὴν ἁμαρτάνουμε, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρουμε πάλι.
Ἂς μὴν ποδοπατοῦμε τὰ ὅσια τῶν προγόνων μας, γιὰ νὰ μὴν ποδοπατηθοῦμε οἱ ἴδιοι.
Ἂς χτίσουμε σχολεῖα μὲ πίστη, ἂς ἀποκτήσουμε κυβερνῆτες τίμιους, ἂς ἀποκτήσουμε στρατὸ μὲ πατριωτισμὸ καὶ κράτος ποὺ νὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Ἂς προσπαθήσει ὁ καθένας μας νὰ κατακτήσει τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἔτσι μόνο θὰ ἐπιβιώσει τὸ κράτος μας πάνω στὴ γῆ γιὰ μεγαλύτερο χρονικὸ διάστημα.
Ἂν εἴμαστε δίκαιοι, ὁ οὐρανὸς θὰ προσέχει τὸ κράτος μας. Ἔτσι θὰ ἀντέξετε τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδη, ποὺ κτύπησαν τὸ κράτος μας καὶ σὰν ἐφιάλτης μᾶς ταλάνισαν καὶ θὰ μᾶς ταλανίζουν γιὰ πολλὰ χρόνια.
Τὸ δίκαιο λοιπὸν εἶναι νὰ προσφέρουμε εἰλικρινὴ καὶ ἐκ βαθέων εὐχαριστία. Νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ κράτους μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας ἀπὸ τὴν καταστροφή.
Γιὰ τὴν σκλαβιά, ὅπως καὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία. Γιὰ τὴ φρίκη τὴν ὁποία ζήσαμε, καὶ γιὰ τὴ χαρὰ ποὺ ζοῦμε. Γιὰ τὶς ἀπώλειες ποὺ εἴχαμε, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ κέρδη.
Γιὰ ἐκεῖνο τὸ αἱματηρὸ σκοτάδι, ὅπως καὶ γι’ αὐτὸ τὸ φωτεινό, καθαρό, χωρὶς σύννεφα πρωινὸ τῆς καινούργιας μέρας.
Καταστράφηκε τὸ κράτος μας; Νὰ λέμε: Δόξα Σοι, Κύριε. Σὲ εὐχαριστῶ, Θεέ μου!
Πήραμε πάλι πίσω τὸ κράτος μας; Νὰ λέμε πάλι: Δόξα Σοι, Κύριε.
Σὲ εὐχαριστῶ, Θεέ μου: ἐπειδὴ ἂν δὲν καταστρεφόταν ἕνα τέτοιο κράτος καὶ συνέχιζε νὰ ὑπάρχει γιὰ ἄλλα εἴκοσι χρόνια, θὰ χανόταν καὶ ὁ ἴδιος ὁ λαός μας, καὶ τότε αὐτὸ θὰ ἦταν ἡ πραγματικὴ καταστροφή.
Καταστροφὴ τοῦ κράτους ἢ καταστροφὴ τοῦ λαοῦ; Ὁ Θεὸς χάλασε αὐτὸ ποὺ ἄξιζε λιγότερο. Χάθηκε τὸ κράτος, ἔμεινε ὅμως ὁ λαός. Γιατὶ ὅσο ὑπάρχει ὁ νοικοκύρης θὰ ὑπάρχει καὶ τὸ σπίτι. Ἂν χαθεῖ
ὁ νοικοκύρης, ποιός θὰ ξαναχτίσει τὸ χαλασμένο σπίτι;
Νά τὸ δικό μας κράτος: νάτη πάλι ἡ χρυσή μας ἐλευθερία! Νὰ λέμε: Δόξα σὲ σένα, Κύριε, γιὰ τὸ δῶρο σου, γιὰ τὴν προσευχή σου, γιὰ τὴν ἀνείπωτη φιλανθρωπία σου.
Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς βροντοφωνάξω ἀπὸ αὐτὸ τὸ φρικτὸ καὶ ἱερὸ μέρος [σημ. στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου]: Ἂν πάλι θά ‘μαστε ἄθλιοι, μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως ἤμασταν, θὰ μᾶς τιμωρήσει πάλι ὁ Θεός.
Τὸ κράτος μας καὶ ὁ λαός μας θὰ χαθοῦν γιὰ πάντα. Θὰ γίνουμε ὁ περίγελως τοῦ κόσμου, τὸ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν γιὰ τοὺς ἄλλους.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μέσα ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς φυλακῆς», ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη.