Του Ηλία Λιαμή
Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να διαβεβαιώσω, πως το καλοκαίρι προσφέρει μια ιδιαίτερη ευκαιρία, που πρακτικά είναι αδύνατον να την έχει κανείς το χειμώνα:Τις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.
Ευκαιρία πολύτιμη και πολυδιάστατη. Ευκαιρία, που μπορεί να σφραγίσει ολόκληρη ζωή. Και δε μιλώ γενικώς για τις κατασκηνώσεις, που πραγματοποιούν λογής λογής φορείς ανά την Ελλάδα. Μιλώ ειδικά για τις κατασκηνώσεις των Ιερών Μητροπόλεων, όπου η κοινωνικότητα και οι δραστηριότητες συνδυάζονται με διακριτική προσφορά ευκαιριών για πνευματικές συζητήσεις και εμπειρίες, μέσα σε ένα πλαίσιο ηρεμίας και γαλήνης, που μόνο η Ελληνική καλοκαιρινή φύση μπορεί να προσφέρει.
Όσοι πέρασαν από τέτοιου είδους κατασκηνώσεις μπορούν να βεβαιώσουν για το κάτι διαφορετικό, που προσφέρουν. Προσωπικά, βρίσκω ως σημαντικότερη αιτία την ευκαιρία να ζεις μαζί με άλλους για όλη τη διάρκεια της ημέρας, γεγονός που σε καλεί να παρατηρήσεις, να αποδεχτείς, να συμβιβαστείς, να υποχωρήσεις, να διεκδικήσεις ή και να συγχωρέσεις, προκειμένου να συνυπάρξεις.
Έτσι όπως έγινε η κοινωνία μας, η κατασκήνωση προσφέρει την σπάνια δυνατότητα να συμβιώσεις και να δοκιμάσεις στην πράξη αλήθειες, μηνύματα και διδάγματα μιας ολόκληρης κατηχητικής χρονιάς. Διότι, τελικά, τι άλλο είναι η Εκκλησία, από μια παρέα ανθρώπων, που τους ενώνει η κοινή τους αγάπη για τον Χριστό και η επιθυμία τους να μιμηθούν την δική Του αγάπη στις σχέσεις μεταξύ τους;
Μακάρι να αποφάσιζε κάθε παιδί, κάθε ηλικίας να χαρίσει στον εαυτό του μια τέτοια εμπειρία. Ιδίως μάλιστα αν αποφάσιζε να ακολουθήσει ολοκληρωτικά κάποιους διαφορετικούς ρυθμούς καθημερινότητας, θα του δινότανε η ευκαιρία να βιώσει κάτι το μοναδικό. Αν και δεν είναι εύκολο! Κυρίως η τεχνολογία, έχει σκαρφιστεί χίλιους δυο τρόπους αντικατάστασης των αληθινών προσώπων με εικονικά, μέσα από οθόνες και διαδικτυακές δεξαμενές αόρατων – και όχι πάντα ακίνδυνων – «φίλων».
Γι’ αυτό, η κατασκήνωση, πέρα από χαλάρωση και αναψυχή, γίνεται πρόσκληση και πρόκληση. Πρόσκληση συμμετοχής σε μια κοινότητα με άλλους ρυθμούς και άλλες προτεραιότητες. Αλλά και πρόκληση δοκιμής προσωπικών δυνάμεων αντίστασης σε μέσα, εργαλεία, χειριστήρια και links, που έχουμε πειστεί πως μας είναι απαραίτητα. Με την έννοια αυτή, μια αλλού είδους νηστεία, μια άλλου είδους άσκηση μας καλεί.
Αυτές είναι οι αληθινές εξαρτήσεις και η απελευθέρωση από αυτές απαιτεί έναν άλλου είδους πνευματικό αγώνα, προκειμένου, για να ενεργοποιήσουμε έναν άλλο κρυμμένο εαυτό. Εαυτό με κοινωνικότητα, περισυλλογή, ενέργεια για αληθινό παιχνίδι, διάθεση για βαθύ προβληματισμό, δύναμη για αντίσταση στο ρεύμα της εποχής.
Και κάτι τελευταίο:
Νομίζουν πολλοί, πως το καλοκαίρι είναι ένας επίλογος ενός έντονου και κοπιαστικού χειμώνα. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει και το άλλο μισό της αλήθειας:
Το κάθε καλοκαίρι είναι και ένας πρόλογος, μια προετοιμασία ενός ωραίου χειμώνα. Μέσα σε μια κατασκήνωση ρίχνεται ο πρώτος σπόρος μιας φιλίας, ο πρώτος σπόρος μιας πνευματικής απόφασης, ο πρώτος σπόρος μιας πιο συστηματικής λειτουργικής ζωής. Κάποιοι θησαυροί μιας καλοκαιρινής χριστιανικής κατασκήνωσης, μπορεί να στηρίξουν ένα χειμώνα διάσπασης στα τρέχοντα και τα υποχρεωτικά. Μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, δικαιούνται αυτή την ευκαιρία. Είναι και στην ευθύνη ημών, των μεγαλυτέρων, αυτή τη δυνατότητα να την υποστηρίξουμε και να την ενθαρρύνουμε.