Αυτές τις ημέρες σκιαγραφείται μ’ έναν εκπλητικό τρόπο ο μεταπτωτικός άνθρωπος ο οποίος αλλάζει τόσο εύκολα παρασυρόμενος από τα πλήθη, τον όχλο, τους πολλούς
Ο Χριστός έρχεται και απευθύνεται στο πρόσωπο του καθενός. Το αίτημα της αγάπης που απευθύνει δεν είναι ομαδικό αλλά προσωπικό. Ευαγγελίζει ο Χριστός μια λευτεριά από την ομαδοποίηση όποια μορφή κι αν έχει αυτή· εθνική, φυλετική, κοινωνική, πολιτική, μορφωτική, οικονομική.
Ο Νυμφίος στέκει στο κέντρο των Ναών και καλεί τον άνθρωπο, το πρόσωπο του καθενός μας να έρθει «εις εαυτόν», να πολεμήσει κατά των προσωπικών του παθών και να καλλιεργήσει τα προσωπικά του τάλαντα και χαρίσματα, έξω από τα πλαίσια της μάζας.
-------------------------------
Ο άνθρωπος καλείται λοιπόν να βγει από το πλήθος για να ζήσει υπέρ του πλήθους, καλείται να έρθει αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του δαίμονες που μια τον προτρέπουν να φωνάξει «Ωσαννά» και την άλλη «Άρον, άρον σταύρωσον».
-------------------------------
Ο μεγάλος πόνος του Ιησού, το φοβερό μαρτύριο της ύπαρξής του είναι ότι ο άνθρωπος επιμένει να αναπαύεται στην ψυχή του όχλου, ότι αρκείται στο να πράττει ότι κάνουν οι πολλοί.
Αγωνιά ο Ιησούς όχι για τον Σταυρό αλλά γι’αυτήν την φοβερή μόνωση που βιώνει. Κανείς δεν Τον καταλαβαίνει. Κανείς δεν Τον γνωρίζει. Κανείς δεν αποδέχεται αυτήν την προσωπική πρόσκληση για Σωτηρία. Κανείς δεν τολμά να αψηφίσει το πλήθος, να αποκοπεί από την επιρροή του όχλου.
-------------------------------
«Βλέπε ουν ψυχή μου» ψάλουμε στην ακολουθία τον Νυμφίου. Η ψυχή του καθενός ξεχωριστά καλείται να δει τον Νυμφίο, να ζήσει με εγρήγορση πνευματική αποφεύγοντας την οχλοποίηση της επιλογής.
Αδελφοί μου, ο Νυμφίος Χριστός έρχεται βιώνοντας την απόλυτη υπαρξιακή μόνωση χωρίς όμως να παραιτείται από την αγάπη. Έρχεται για τον καθένα μας ξεχωριστά, προσωπικά.
Ο πόνος της μοναξιάς Του είναι μεγάλος. Μια μοναξιά που προκαλείται από την ύπαρξη του όχλου.
Ο Χριστός καταργεί το πλήθος, τον όχλο και βλέπει τον άνθρωπο, βλέπει το πρόσωπο του καθενός και υπομένει την ήττα, το σκότος, τον σταυρό ακόμη και τον θάνατο για να με σώσει προσωπικά.
-------------------------------
Μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, δεν υπάρχουν κάστες, παρα μόνο πρόσωπα. Αυτό είναι Εκκλησία. Πρόσωπα που ενώνονται δια του Χριστού. Πρόσωπα που αποδέχτηκαν την πρόσκληση για ζωή από τον Νυμφίο της ψυχής τους.
Μέσα στην Εκκλησία δεν χάνεται κανείς. Κανείς δεν είναι τυχαίος, όπως μέσα στο πλήθος. Μέσα στην Εκκλησία δεν καταργείται το πρόσωπο αλλά αναδεικνύεται και δι’αυτού του τρόπου όλοι συμπορεύονται, βρίσκονται και κοινωνούν. Συγχωρούνται.
-------------------------------
Η απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της απαξίωσης του προσώπου. Ο άνθρωπος χάνεται και το μόνο που δεσπόζει είναι το τί κάνουν οι πολλοί. Το πρόσωπο δουλώνεται στις επιλογές των πολλών, ο άνθρωπος ξεφτίζει την μοναδικότητά του -με τη θέλησή του- στο βωμό της «ασφάλειας του πλήθους».
Βεβαίως δεν είναι σκοπός του ανθρώπου να ξεχωρίζει από τους «λοιπούς των ανθρώπων», αλλά να κατανοήσει ότι ο ίδιος φέρει την ευθύνη της ζωής του και της σωτηρίας του. Και το λέγω αυτό διότι πολλές φορές –δυστυχώς- δειλιάζουμε να επιλέξουμε σύμφωνα με την καρδιά μας και κοιτούμε τι κάνουνε οι άλλοι ώστε να αποφασίσουμε αναλόγως.
-------------------------------
Ο Χριστός όμως με κοιτά στα μάτια και καλεί εμένα προσωπικά. Το να κοιτώ λοιπόν αριστερά και δεξιά για το τί θα κάνω –εκείνη την ώρα που "ο Νυμφίος έρχεται"- μπαίνοντας στην διαδικασία επηρρεασμού από το τί θα μου πούνε οι άλλοι, τί θα μου προτείνουν οι άλλοι, δείχνει ότι εδώ και καιρό έχω ευνουχίσει την ύπαρξή μου από την προσωπική επιλογή.
-------------------------------
Ο Χριστός δεν απευθύνεται γενικά αλλά ειδικά. Δεν σώζει ομαδικά αλλά προσωπικά. Δεν αγαπά αόριστα αλλά εμένα, και τον καθένα προσωπικά.
Γι'αυτό και ο Νυμφίος, δεν είναι ο Νυμφίος γενικά των χριστιανών, των ανθρώπων, του όχλου αλλά ο δικός μου Νυμφίος.
Ο Νυμφίος της δικής μου ταλαιπωρημένης και αμαρτωλής καρδιάς.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος