Συνήθης λόγος άρσης τής χάριτος είναι η απουσία ταπεινώσεως.
Τότε ο άνθρωπος δεν θέλει να προσεύχεται πολύ, κουράζεται εύκολα, θεωρεί ότι δεν εισακούεται, παρασύρεται από λογισμούς, χαλαρώνει πνευματικά, καθυστερεί στην εκκλησία, δεν έχει τι να πει στην Εξομολόγηση, αρέσκεται σε κατακρίσεις, ἡ καρδιά σκληραίνει, η ψυχή σκοτεινιάζει
Η καθημερινότητα τον συγχύζει, ἡ κοσμικότητα του αρέσει, τα προβλήματα τον κυκλώνουν, ζει σ’ ένα χάος, δεν ξέρει που να πιαστεί, τι να πρωτοκάνει, από που ν’ αρχίσει.
Ἡ υπερηφάνεια είναι ἡ μέγιστη αμαρτία, ἡ ρίζα όλων των ἀντιθέων παθών, αυτή πού παρακινεί τον άνθρωπο στην ανεξαρτητοποίηση, την αὐτοθέωση και την αὐτάρκεια.
Ἡ λαθεμένη αγάπη του εαυτού μας δημιουργεί ένα τείχος απέναντι στον Θεό. Ὁ άνθρωπος αισθάνεται γεμάτος και φουσκωμένος και δέν ὑπάρχει χώρος για την κατοίκηση του Αγίου Πνεύματος εντός του.
Ἡ υπερηφάνεια κάνει τον άνθρωπο απάνθρωπο, φθονερό, εκδικητικό, εξουσιαστή, αυταρχικό, επαινοθήρα, φιλόυλο, φιλοκτήμονα, φιλοχρήματο και φιλήδονο. Τον κάνει ανειρήνευτο, ανήσυχο, ασυγχώρητο και αμετανόητο.
Είμαστε υπεύθυνοι για την απουσία της θείας χάριτος ἀπό τη ζωή μας. Το Άγιον Πνεύμα είναι αγαθό και πάντοτε αναμένει τη μετάνοιά μας, για να μᾶς φωτίσει ολοσχερώς.
Με συγκινεί βαθύτατα ἡ μακροθυμία, ἡ ανεξικακία, ἡ φιλοστοργία, ἡ αρχοντιά και ἡ ευγένεια του Θεού, προς όλους, δίχως να εκβιάζει, να απειλεί, να εκδικείται και να τιμωρεί. Κύριε, συγχώρεσε τήν αγνωμοσύνη μας καί λυπήσουν την ανοησία μας. Ελέησέ μας κατά τό πολύ και μέγα σου έλεος, αμήν.
Υπάρχει σοβαρός λόγος να βρούμε λίγη ησυχία στη ζωή μας.
Ν’ αφήσουμε τη διασκέδαση, την τηλεόραση, το κουτσομπολιό, τα περιττά, τα δευτερεύοντα και ασήμαντα.
Να ξεκουραστούμε αληθινά και πραγματικά. Να μάθουμε ν’ αγαπάμε, να προσευχόμαστε, να μελετάμε, να εκκλησιαζόμαστε, να υπομένουμε και κυρίως να μετανοούμε».