Μια
ψυχούλα, στην πρωϊνή Θεία Λειτουργία του
Μεγάλου Σαββάτου, την φοβερή στιγμή
του
Καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, πριν από
40 περίπου χρόνια, ένοιωσε σαν αν φεύγη
από τον εαυτό της και να κατέρχεται με
συνοδεία ακαταλήπτως στον Άδη…Και εκεί άκουσε υπερφυώς τα κήρυγμα της σωτηρίας στους κεκοιμημένους απάντων των αιώνων, που βρίσκονταν μέσα στην φρίκη της κολάσεως και του Άδου. Και είδε πως ελευθερώθηκαν και συναναστήθηκαν οι ψυχές μαζί με τον Χριστό… Και όλα αυτά «εν θεωρία και Αγίω Πνεύματι!».
Και
-ω του θαύματος!- ένοιωθε και βίωνε το
πως όλοι μαζί, με πρώτον τον Ληστή,
πνευματικώ τω τρόπω, εισήρχοντο στον
Παράδεισο!…
Και
επανήλθε στον εαυτό της η ψυχή, με την
εκπληκτική διαπίστωσι ότι κοινωνεί των
Αχράντων Μυστηρίων !
Μπορεί να ήτο φορτισμένη η ψυχή από τα συναισθήματα της Μεγάλης Παρασκευής ή πιθανόν να ήταν όλα αυτά μια σειρά εικόνων και φαντασιών από τις αντίστοιχες ευαγγελικές περικοπές ή και από σχετικές αναφορές των Πατέρων ή ακόμη να ήταν και παιχνίδια πλάνης. Οι εμπειρώτεροι των Αγιορειτών Πατέρων θα μας δώσουν την απάντησι.
Πηγαί:
Πρωτοπρεσβυτέρου
Στεφάνου Αναγνωστοπούλου, «Η «Ευχή»
μέσα στον κόσμο»