Άγιος Παΐσιος: Κοιμίζουν τον κόσμο...

Η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο είναι 

ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ. 

Τους πεθαμένους τους κλαίνε, 

τους θάβουν, τους ξεχνούν. 

Τις αμαρτίες θα τις κλαίμε συνέχεια, 

μέχρι να πεθάνουμε.

Κοιμίζουν τον κόσμο. Τον αφήνουν έτσι, για να μη

στενοχωριέται και να διασκεδάζει. Μην τυχόν πεις ότι θα γίνει πόλεμος ή ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και γι’ αυτό πρέπει να ετοιμασθούμε, μην τυχόν στενοχωρηθούν οι άνθρωποι.

Σαν μερικές γριές πού λένε «μη μιλάς για θάνατο· μόνο για χαρές και για βαφτίσια να μιλάς», σαν να μην τις περιμένει θάνατος. Έτσι νιώθουν μία ψεύτικη χαρά.

Ενώ, αν σκέφτονταν ότι το τάδε γεροντάκι πού έμενε λίγο πιο κάτω πέθανε χθες, ο άλλος είναι στα τελευταία του και θα πεθάνει, μεθαύριο θα γίνει τού τάδε το μνημόσυνο πού ήταν και πολύ νεότερος από αυτές, θα σκέφτονταν τον θάνατο και θα έλεγαν: «Πρέπει να εξομολογηθώ, να ετοιμασθώ πνευματικά, γιατί μπορεί κι εμένα σε λίγο να με καλέσει ο Χριστός για την άλλη ζωή». Διαφορετικά, έρχεται ύστερα ο θάνατος και τις παίρνει ανέτοιμες.

Υπάρχει κοσμική χαρά και θεϊκή χαρά. 

Όταν κάτι δεν είναι πνευματικό, καθαρό, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή χαρά και ειρήνη στην καρδιά. Η χαρά που αισθάνεται ένας πνευματικός άνθρωπος δεν είναι η κοσμική χαρά που επιζητούν πολλοί σήμερα. Να μην τα μπλέκουμε τα πράγματα. 

Οι Άγιοι είχαν τέτοιου είδους χαρά που ζητούμε εμείς; Η Παναγία είχε τέτοια χαρά; Ο Χριστός γελούσε; Ποιος Άγιος πέρασε από αυτήν την ζωή χωρίς πόνο; Ποιος Άγιος είχε τέτοια χαρά που επιδιώκουν πολλοί Χριστιανοί της εποχής μας, που δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε δυσάρεστο για να μην στενοχωρηθούν, για να μην χάσουν την ηρεμία τους; Αν θέλω να μη στενοχωρηθώ για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλάσω την ησυχία μου, για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιάφορος! Άλλο πραότητα πνευματική και άλλο πραότητα από αδιαφορία.

Λένε μερικοί: «Πρέπει να είμαι χαρούμενος, γιατί είμαι Χριστιανός. Να είμαι ήρεμος, γιατί είμαι Χριστιανός». Αυτοί δεν είναι Χριστιανοί. Το καταλάβατε; Αυτό είναι αδιαφορία, είναι κοσμική χαρά. Όποιος έχει αυτά τα κοσμικά στοιχεία, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος.

Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος. 

Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά. Νιώθει πόνο, αλλά νιώθει μέσα του θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ο Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη. Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, που δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά.

Πηγή: Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση» Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β' Σελίδες: 374 «Ησυχαστήριο Ευαγγελιστή Ιωάννη Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έτος έκδοσης: 1999 (Α'
http://theomitoros.blogspot.com/2020/06/blog-post_58.html

Διαβάστε επίσης

Γιατί η αυτοκτονία είναι για την Εκκλησία ασυγχώρητο αμάρτημα;
ΕΔΩ

Η νέα Ευρώπη έσπασε τις πλάκες 
του μωσαϊκού νόμου, παράκουσε τις εντολές του Χριστού
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 
ΕΔΩ

Το νόημα της ζωής σε δυο στιγμές
ΕΔΩ

Η εμπειρία της ησυχίας
ΕΔΩ

Η προέλευση των πειρασμών και η ωφέλεια τους
ΕΔΩ

Γιατί να δέχομαι τον καθένα όπως είναι;
ΕΔΩ

Αγιοκατάταξη Μητροπολίτου Εδέσσης Καλλινίκου.
ΕΔΩ

παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης: 

''Ένα κομποσκοίνι γλύτωσε μία ψυχή από την κόλαση...''

ΕΔΩ