Θα κρίνει τη νομιμότητα της
Με απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη στις 16 Μαρτίου ανακοινώθηκε η αναστολή των λειτουργιών σε όλους τους χώρους θρησκευτικής λατρείας, στην
προσπάθεια περιορισμού της εξάπλωσης του κορωνοϊού, ενώ την επόμενη ημέρα η απόφαση δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Όμως, τέσσερις δικηγόροι- δύο άνδρες και δύο γυναίκες- προσέφυγαν στο ΣτΕ, ζητώντας να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική και παράνομη η υπουργική απόφαση. Το αίτημά τους θα συζητηθεί στο Δ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας στις 5 Μαΐου και η πρόεδρος του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ Μαρία Καραμανώφ όρισε εισηγητή της υπόθεσης τον πάρεδρο Ιωάννη Παπαγιάννη.
Τι υποστηρίζουν οι 4 δικηγόροι
Οι δικηγόροι υποστηρίζουν ότι το μέτρο της προσωρινής απαγόρευσης τέλεσης των λειτουργιών έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τα άρθρα 3, 13 και 25 του Συντάγματος. Ειδικότερα, υποστηρίζουν ότι το άρθρο 3 του Συντάγματος αναφέρει ότι επικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού και οι ιεροί κανόνες τηρούνται αποκλειστικά από την Ιερά Σύνοδο και την Διαρκή Iερά Σύνοδο.
Κατά συνέπεια, αναφέρουν, μόνο η Ιερά Σύνοδος έχει δικαίωμα να αποφασίσει για το ζήτημα της τέλεσης της θείας λειτουργίας που είναι ο πυρήνας του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας και προσθέτουν ότι η θρησκευτική ελευθερία αποτελεί ατομικό προστατευόμενο δικαίωμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να απαγορεύσει τις λειτουργίες έπειτα από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου περί «λιτών τελετών».
Επιπλέον, οι δικηγόροι αναφέρουν ότι παραβιάζεται το άρθρο 13 του Συντάγματος, το οποίο, στο πλαίσιο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών, αναφέρει ότι η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη και η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.
Τέλος, αναφέρουν ότι παραβιάζεται και η συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 Συντάγματος), καθώς το επιβληθέν μέτρο της προσωρινής απαγόρευσης των λειτουργιών, κλπ, περιορίζει ασφυκτικά το ατομικό δικαίωμα των πολιτών, υπερβαίνοντας παράλληλα το δημόσιο συμφέρον.