Το 2019 θα είναι η χρονιά που θα γίνει φανερό το οριστικό τέλος της παγκοσμιοποίησης
Tο 2019 θα είναι σημαντική χρονιά. Θα είναι η χρονιά κατά την οποία θα γίνει φανερό το οριστικό τέλος της διαδικασίας που ονομάστηκε «παγκοσμιοποίηση». Και λέω θα γίνει φανερό, διότι επί της ουσίας έχει ήδη τελειώσει. Και όταν λέμε παγκοσμιοποίηση δεν εννοούμε το εμπόριο μεταξύ κρατών ή πολιτών, δεν εννοούμε τη μετακίνηση πολιτισμικών αγαθών. Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι παγκοσμιοποίηση. Παγκοσμιοποίηση είναι η απόπειρα να καταργηθεί η κυριαρχία των εθνών κρατών προκειμένου η ισχύς να μεταφερθεί στα χέρια κάποιων «παγκόσμιων οργάνων».
Αυτή η ιστορία έληξε. Την έληξαν οι λαοί της Δύσης, ας μη γελιόμαστε. Την έληξαν, καθώς επέλεξαν να δώσουν την εξουσία σε ανθρώπους σαν τον Τραμπ, σαν τον Μπολσονάρο, σαν τον Σαλβίνι και όλους τους υπόλοιπους. Το έκαναν ως ξεκάθαρη επιλογή. Εγινε πολύ γρήγορα. Από το 2016 έως σήμερα τα πράγματα πήραν μια τροπή που σίγουρα δεν ανέμεναν οι διάφοροι γραφειοκράτες των υπερεθνικών οργανισμών. Μια τροπή που οι Γιούνκερ του κόσμου αυτού βρίσκουν επικίνδυνη. Και είναι επικίνδυνη. Γι' αυτούς τους ίδιους και για όσα εκπροσωπούν. Γιατί θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Τι αποπειράθηκαν; Να αλλάξουν τον ρουν της Ιστορίας. Να μας πείσουν ότι η πιο σταθερή μορφή κοινωνικής οργάνωσης που υπάρχει στην Ιστορία του κόσμου είχε «τελειώσει». Τους πίστεψε μεγάλο μέρος της πολιτικής ελίτ. Και στην πατρίδα μας. Ποιος δεν θυμάται διάφορους τύπους να δηλώνουν με φαιδρό τρόπο ότι το «έθνος κράτος» έχει τελειώσει και το μόνο που μένει είναι να βρούμε τη θέση μας μέσα στους οργανισμούς που θα μας κουμαντάρουν...
Αλλά δεν είναι μόνον το έθνος κράτος στο στόχαστρό τους. Είναι και η ίδια η έννοια του έθνους ως οργανικότητας. Δεν ταιριάζει στη λογική του «υπηκόου» που θέλουν, του υπηκόου χωρίς ρίζες, χωρίς κανενός είδους επένδυση στον τόπο του, συναισθηματική, φυσική ή οποιαδήποτε άλλη.
Ομως η δυναμική έχει πλέον αλλάξει εντελώς. Και το 2019 στην Ευρώπη αυτό θα γίνει ξεκάθαρο. Οι εθνικές εκλογικές επιτυχίες των πατριωτικών κινημάτων, των κινημάτων που υπερασπίζονται την ίδια την ύπαρξη των εθνών ως αντίθεση στο μοντέλο του παγκόσμιου πολίτη, αποτελούν σαφή ένδειξη για το τι θα συμβεί στις ευρωεκλογές.
Οι μηχανισμοί των Βρυξελλών ήδη εργάζονται για να αποτρέψουν αυτό το πατριωτικό τσουνάμι που έρχεται. Δεν θα το καταφέρουν όμως. Οι προσπάθειές τους είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Και πώς να μην αποτύχουν, όταν όλα τα πρόσωπα που συνδέονται με αυτές έχουν απομυθοποιηθεί πλήρως; Οταν το παλαιό είναι ο Γιούνκερ και η Μέρκελ, πώς να μην πετύχουν οι Σαλβίνι και οι Ορμπάν;
Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου
dimokratianews, 06.01.2019