"...εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος, και επέχρισε τον πηλόν επί τους
οφθαλμούς του τυφλού "
Ευαγγέλιο - Απόστολος, σχολιασμός
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ἰωάν. θ΄ 1-38
- Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων.
- Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα.
- Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.
Η ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
«Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ;»
Μοναδικὸ τὸ θαῦμα ποὺ ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς εἶδε τὸ φῶς μὲ τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς του. Τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ Κύριος τοῦ χάρισε τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας. Τοῦ ἀποκαλύφθηκε ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς ἀληθινὸ Θεὸ Τὸν προσκύνησε ὁ θεραπευμένος πλέον τυφλός.
2.000 χρόνια μετά, τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ παραμένει «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Ἂς δοῦμε λοιπὸν τί πιστεύουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ποιὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ καὶ σωτήρια ἀλήθεια γιὰ τὸ πρόσωπό του.
1. ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
Ὑπάρχουν μερικοὶ ὁ ὁποῖοι θεωροῦν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἁπλῶς ὡς ἕνα κοινωνικὸ ἐπαναστάτη ποὺ συγκρούστηκε μὲ τὸ κατεστημένο. Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα στὴν ἐκδίωξη τῶν ἐμπόρων ἀπὸ τὸ Ναὸ βλέπουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ πολεμεῖ τὴν κεφαλαιοκρατία· ἢ ὅταν ἐξαπολύει τὰ «οὐαὶ» στοὺς Φαρισαίους, ὑπογραμμίζουν τὴν ἀντίδραση σὲ κάθε μορφὴ θρησκευτικῆς ἐξουσίας. Ἄλλοι τὴ συμπάθειά του γιὰ τοὺς πτωχοὺς τὴν ἐκλαμβάνουν ὡς μιὰ ταξικὴ τοποθέτηση, ἐνῶ ἄλλοι βλέπουν τὸν Κύριο μόνο ὡς τέλειο Διδάσκαλο, ὡς φιλόσοφο ἢ ὡς ἕνα ἀξεπέραστο ἠθικὸ πρότυπο, ποὺ βέβαια μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ προοδεύσει στὴ ζωή του, ὄχι ὅμως καὶ νὰ τὸν σώσει. Ὅλοι αὐτοὶ ἀποφεύγουν νὰ κάνουν λόγο γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴ σωτηρία ποὺ μόνο Αὐτὸς ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει.
2. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ἀπαραίτητο οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ νὰ προσέξουμε γιὰ νὰ μὴν πλανηθοῦμε. Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀκούσαμε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο νὰ ἀποκαλεῖ τὸν Ἑαυτό του Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς Πίστεώς μας ὅπως τὴ βρίσκουμε στὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια, τὴν ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ τὴν κηρύττει ἀδιάκοπα μέσα στοὺς αἰῶνες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ἂν ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε μόνο ἄνθρωπος, τότε ἡ διδασκαλία του δὲν ἔχει ἀπόλυτη καὶ αἰώνια σημασία οὔτε μπορεῖ νὰ εἶναι δεσμευτικὴ γιὰ νὰ τὴν ἐφαρμόζουμε. Πολὺ περισσότερο, ἂν ὁ Χριστὸς ἦταν μόνο ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, τότε δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει, νὰ μᾶς λυτρώσει, νὰ μᾶς θεώσει. Ἡ ἄρνηση τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόρριψη καὶ τῶν θαυμάτων του καὶ κάθε ὑπερφυσικῆς ἐνέργειάς του. Ὅσοι ὅμως εἴμαστε πραγματικοὶ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἀπόλυτα βέβαιοι γιὰ τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ μᾶς χαρίζει τόσες πλούσιες δωρεές· κυρίως δέ, μᾶς χαρίζει τὴ λύτρωση. Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἐνεργεῖ ποικίλα θαύματα στὴ ζωή μας· ὁ Κύριος εἶναι αὐτὸς ὁ Ὁποῖος διὰ τῆς Χάριτός του ἀλλοιώνει καὶ μεταμορφώνει τὴν ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου – καὶ τὴ δική μας.
Νὰ πιστεύουμε λοιπὸν ἀκράδαντα στὸν Χριστὸ ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἐνισχύει καὶ νὰ μᾶς φωτίζει, ὥστε νὰ Τὸν γνωρίζουμε περισσότερο, νὰ Τὸν ἀγαποῦμε καὶ νὰ Τὸν προσκυνοῦμε ὡς Λυτρωτὴ καὶ Σωτήρα μας.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ. ις΄ 16-34
- Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν τῶν ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν ᾿Ιουδαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον.
- Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΦΛΗ ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΤΗ ΘΕΡΜΗ ΠΙΣΤΗ
1. Ἄνθρωποι τυφλοὶ
Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ποὺ συνόδευε τὸν ἀπόστολο Παῦλο στὴ δεύτερη ἀποστολικὴ περιοδεία, κατέγραψε ὡς αὐτόπτης μάρτυρας τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα ποὺ ἔζησαν στὴν πόλη τῶν Φιλίππων, περίφημη πόλη τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας καὶ πρῶτο σταθμὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἐπὶ εὐρωπαϊκοῦ ἐδάφους. Ὡστόσο ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καθὼς ἐπίσης κι οἱ ἀπόστολοι Σίλας καὶ Τιμόθεος ποὺ τὸν συνόδευαν, ἀντιμετώπισαν ἐκεῖ σκληρὴ ἀντίδραση.
Μιὰ μέρα, καθὼς πήγαιναν νὰ προσευχηθοῦν, συνάντησαν μία νεαρὴ κόρη ἡ ὁποία, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια πονηροῦ πνεύματος, ἔλεγε διάφορες μαντεῖες. Μάλιστα καθὼς ἦταν δούλη, ἡ ἐργασία της ἀπέδιδε ἀρκετὰ χρήματα στοὺς κυρίους της. Αὐτὴ λοιπὸν ἀκολουθοῦσε τὸν Παῦλο καὶ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ φώναζε:
–Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου καὶ μὲ τὸν λόγο τους φανερώνουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.
Αὐτὸ δὲν ἔγινε μόνο μιὰ φορά, ἀλλὰ γιὰ πολλὲς ἡμέρες ἐπαναλαμβανόταν ἡ ἴδια σκηνή. Δὲν μποροῦσε ὅμως αὐτὸ νὰ συνεχίζεται. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος σὲ καμία περίπτωση δὲν ἤθελε νὰ δέχεται συστάσεις ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα, διότι καταλάβαινε ὅτι κάτι ὕπουλο σχεδίαζε. Γι’ αὐτὸ καὶ κάποια μέρα ποὺ ἐκείνη πάλι ἔτρεχε ἀπὸ πίσω τους, γύρισε καὶ εἶπε πρὸς τὸ δαιμόνιο: Σὲ διατάζω στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ ἐξέλθεις ἀπὸ αὐτήν. Καὶ πράγματι, τὴν ἴδια στιγμὴ τὸ δαιμόνιο ἔφυγε καὶ ἡ κόρη ἐλευθερώθηκε.
Δὲν χάρηκαν ὅμως ὅλοι μὲ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός. Τὰ ἀφεντικά της, ποὺ ἔχασαν μία σημαντικὴ πηγὴ κερδοφορίας, ἀντέδρασαν ἔντονα. Συνέλαβαν τὸν Παῦλο καὶ τὸν Σίλα καὶ τοὺς ὁδήγησαν στοὺς ἄρχοντες μὲ τὴν κατηγορία ὅτι εἶναι Ἰουδαῖοι ταραξίες, ποὺ ἀναστατώνουν ὅλη τὴν πόλη καὶ κηρύττουν νέα ἤθη κι ἔθιμα γιὰ τὴ ρωμαϊκὴ κοινωνία.
Οἱ κατηγορίες αὐτὲς ξεσήκωσαν τὸν ὄχλο. Τότε οἱ στρατηγοὶ ἅρπαξαν τοὺς δύο Ἀποστόλους, ξέσκισαν μὲ μανία τὰ ροῦχα τους καί, γιὰ νὰ τοὺς διαπομπεύσουν ἀκόμη περισσότερο, διέταξαν νὰ τοὺς ραβδίσουν. Ὅταν τελείωσε τὸ ὀδυνηρὸ αὐτὸ μαρτύριο, ἔδωσαν ἐντολὴ νὰ τοὺς ρίξουν στὴ φυλακὴ κάτω ἀπὸ πολὺ αὐστηρὴ ἐπιτήρηση.
Γιατί ὅμως τόσο μίσος καὶ μανία κατὰ τῶν Ἀποστόλων; Κακὸ ἦταν ποὺ ἀπήλλαξαν τὴν κοπέλα ἐκείνη ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα;… Καὶ ποιὰ ἦταν ἡ ἀναστάτωση ποὺ προκάλεσε τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ κατεξοχὴν λόγος εἰρήνης καὶ ἀγάπης;… Εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς κατήγγειλαν, ἦταν τυφλωμένοι ἀπὸ τὴ φιλαργυρία καὶ τὸ προσωπικό τους συμφέρον· γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ κρίνουν νηφάλια καὶ δίκαια.
Πάντα ἔτσι συμβαίνει. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκλωβίζεται στὰ πάθη ἢ στὶς προκαταλήψεις του καὶ ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὸ προσωπικό του κέρδος, δὲν μπορεῖ νὰ κρίνει σωστὰ καὶ ἀντικειμενικά. Ἀκόμη καὶ θαῦμα νὰ γίνει μπροστά του, ἀρνεῖται νὰ τὸ δεχθεῖ, ἂν αὐτὸ βλάπτει τὰ συμφέροντά του. Αὐτὴ ὅμως ἡ ἄρνηση τῆς πίστεως εἶναι ἡ μία πλευρά. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη πλευρά, τῶν καλοδιάθετων ψυχῶν, ποὺ παρουσιάζει ἡ συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς.
2. Ἄνθρωποι δεκτικοὶ
Ὁ δεσμοφύλακας ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἐκτέλεση τῆς αὐστηρῆς φυλάκισης, ἔλαβε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα μέτρα ἐναντίον τῶν Ἀποστόλων: Τοὺς ἔριξε στὸ βαθύτερο μέρος τῆς φυλακῆς καὶ τοὺς ἔδεσε σφιχτὰ πάνω σὲ γερὸ ξύλο ποὺ χρησιμοποιοῦσαν γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό.
Τίποτε ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ δεσμεύσει τὸ πνεῦμα ποὺ ἐμπνέει τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς χαρίζει πραγματικὴ ἄνεση καὶ ἐλευθερία. Μεσάνυχτα ἦταν, κι οἱ δύο Ἀπόστολοι προσεύχονταν κι ἔψαλλαν ὕμνους δυνατά, καὶ τοὺς ἄκουγαν ὅλοι οἱ φυλακισμένοι.
Ξαφνικά, ἕνας δυνατὸς σεισμὸς τάραξε συθέμελα τὴ φυλακή. Ἄνοιξαν οἱ πόρτες, λύθηκαν τὰ δεσμά, κι ὅλοι οἱ κρατούμενοι βρέθηκαν ἐλεύθεροι. Ξύπνησε τρομαγμένος ὁ δεσμοφύλακας καί, ὅταν εἶδε τὴ φυλακὴ μὲ ὀρθάνοιχτες τὶς πόρτες, ἔβγαλε μαχαίρι γιὰ νὰ αὐτοκτονήσει.
─Μή! φώναξε δυνατὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μὴν κάνεις τίποτε κακὸ στὸν ἑαυτό σου. Εἴμαστε ὅλοι οἱ κρατούμενοι ἐδῶ.
Ζήτησε ἀμέσως νὰ φέρουν φῶτα ὁ δεσμοφύλακας κι ἔτρεξε στὴ φυλακή. Ἐκεῖ κατάλαβε τὸ θαῦμα ποὺ ἔγινε, κι ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Σίλα.
–Κύριοι, τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ σωθῶ; ρώτησε.
–Πίστεψε στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ θὰ σωθεῖς κι ἐσὺ κι ὅλη ἡ οἰκογένειά σου.
Ὁ καλοδιάθετος δεσμοφύλακας δὲν περίμενε ἄλλο. Ὁδήγησε τοὺς Ἀποστόλους στὸ σπίτι του καὶ τοὺς περιποιήθηκε, καὶ ἐκεῖνοι κατήχησαν καὶ βάπτισαν τὸν ἴδιο καὶ τὴν οἰκογένειά του. Κι ὅλοι μαζὶ σὲ τραπέζι εὐφρόσυνο, πανηγύρισαν τὸ γεγονὸς ὅτι μιὰ ὁλόκληρη οἰκογένεια πίστεψε στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Δὲν εἶναι τυχαία ἡ αἰφνίδια καὶ θαυμαστὴ μεταστροφὴ τοῦ δεσμοφύλακα. Ἡ καλοδιάθετη ψυχή του ἀσφαλῶς θὰ εἶχε ἐντυπωσιαστεῖ ἀπὸ τὴν ὑπομονετικὴ στάση τῶν Ἀποστόλων μέσα στὴ φυλακή. Συγκλονίστηκε ὅμως καὶ μὲ τὸν σεισμὸ κι ἔτσι στράφηκε πρὸς τὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ὁποῖο γνώρισε ἀπὸ τὴ στάση τῶν δύο φυλακισμένων Ἀποστόλων. Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῆς πίστεως. Γεννιέται ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένει κανεὶς κι ἀναγεννᾶ τὶς ψυχὲς ποὺ γίνονται δεκτικὲς στὴν ἐπίσκεψη τῆς θείας Χάριτος. Ἂς παρακαλοῦμε τὸν πανάγαθο Θεὸ νὰ δημιουργεῖ Ἐκεῖνος τὶς κατάλληλες περιστάσεις, γιὰ νὰ ἑλκύονται κι ἄλλες ψυχὲς στὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ νὰ ὁδηγοῦνται στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.