Κυριακή του Παραλύτου

"άνθρωπον ουκ έχω"

Ευαγγέλιο-Απόστολος, σχολιασμός

Ευαγγέλιο:  (Ἰω. ε΄ 1-15)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη ῾Εβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. Λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

1. ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ

Δίπλα στὴν προβατικὴ πύλη ἡ Βηθεσδά, μία μεγάλη δεξαμενὴ ὕδατος, συγκέντρωνε πλήθη ἀσθενῶν. Διότι ἐκεῖ πολλὰ θαύματα θεραπειῶν συνέβαιναν. Κάθε τόσο ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κατέβαινε καὶ ἐτάραζε τὸ ὕδωρ. Κι ὅποιος ἀσθενὴς προλάβαινε νὰ πέσῃ πρῶτος μέσα, θεραπευόταν ἀπὸ ὁποιοδήποτε νόσημα κι ἂν ἔπασχε. Ὁ παράλυτος ὅμως τοῦ Εὐαγ-γελίου δὲν εἶχε κανένα βοηθὸ κοντά του νὰ τὸν σύρῃ στὴν κολυμβήθρα πρῶτον. Τριάντα ὀκτὼ χρόνια παράλυτος καὶ μόνος καὶ ἀβοήθητος. Τὸν ἐπισκέφθηκε ὅμως ὁ Θεός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο, τὸν τσακισμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε, ὅταν ὁ Κύριος πήγαινε στὰ Ἱεροσόλυμα, δὲν ἐπισκεπτόταν ἀνάκτορα ἀλλὰ παράλυτους, τυφλοὺς καὶ ἀρρώστους. Πόσοι τέτοιοι ἄρρωστοι ὑπάρχουν καὶ σήμερα στὰ νοσοκομεῖα, στὰ κέντρα ἀνιάτων, στὰ γηροκομεῖα, σὲ κλινικές, σὲ σπίτια. Πόσες θλίψεις δοκιμάζουν αὐτοί, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν ἔχουν κανένα νὰ τοὺς βοηθήσῃ. Πόσα παράπονα καὶ στεναγμοὶ ἀκούονται. Ἀμέτρητοι ἀσθενεῖς, ἀμέτρητοι στεναγμοί. Καὶ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ὑποχρέωσίς μας νὰ τοὺς ἐπισκεπτώμαστε, νὰ τοὺς βοηθοῦμε, νὰ τοὺς δείχνουμε ἀγάπη καὶ στοργή.

Ἀλλὰ καὶ πόσο μᾶς οἰκοδομεῖ ἡ δική τους ἀσθένεια στὸ νὰ ἐκτιμήσουμε τὴ δική μας ὑγεία καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε κα-θημερινὰ τὸν Θεὸ γι’ αὐτή. Γιὰ τὴν ὑγεία ποὺ ἀπολαμβάνουμε καὶ γιὰ τὰ τόσο πολλὰ ἀγαθά, ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ποὺ ἐμεῖς ἔχουμε. Ἀλλὰ καὶ πόσο πρέπει νὰ παρηγορούμαστε γιὰ τὶς δικές μας μικρὲς θλίψεις καὶ δοκιμασίες. Πόσες φορὲς παραπονιόμαστε γιὰ τὴν ἀϋπνία μιᾶς νύχτας ἢ γιὰ τὴν ἀδιαθεσία μιᾶς ἡμέρας. Καὶ δὲν σκεπτόμαστε ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ πολλὰ χρόνια δὲν ἀπόλαυσαν οὔτε μιὰ ἡμέρα ὑγείας. Ἔλεγε κάποιος: Παραπονιόμουν στὸν Θεὸ γιατὶ δὲν εἶχα παπούτσια, ὥσπου κάποια μέρα εἶδα ἕναν ποὺ δὲν εἶχε πόδια.

2. Η ΑΡΕΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Ὁ Κύριος ἐκεῖ στὴν κολυμβήθρα ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς κατάκοιτους προτίμησε νὰ θεραπεύσῃ τὸν μακροχρονίως παράλυτο. Τὸν προτίμησε γιὰ τὴν καρτερικότητά του καὶ τὴν ὑπομονή του. Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἄλλες πολλὲς ἀρετές του. Γιὰ σκεφθῆτε: Κανεὶς δίπλα του δὲν τὸν βοηθοῦσε. Ὅλοι κοιτοῦσαν τὸν ἑαυτό τους. Κι ἐνῶ αὐτοὶ δὲν τοῦ ἔδειχναν καμμία συμπάθεια, ὁ παράλυτος δὲν τοὺς κατηγορεῖ, δὲν τοὺς καταδικάζει. Ἦταν ὑπομονετικὸς στὴν ἀδιαφορία τους. Ἀλ-λὰ καὶ πόσα χρόνια περίμενε καὶ δὲν ἔφευγε. Δὲν καταριόταν τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε, οὔτε βλασφημοῦσε τὸν Θεό. Οὔτε ἀντέδρασε στὴν ἐρώτησι τοῦ Κυρίου. Ἐὰν ἦταν ἄλλος, ἴσως θὰ Τοῦ ἔλεγε: «Μὲ ρωτᾷς ἂν θέλω νὰ γίνω ὑγιής; Μὲ ἐμπαίζεις;». Ὁ παράλυτος ὅμως δείχνει μεγάλη πραότητα καὶ ὑπομονή. Καὶ ὁ Κύριος τὸν ἐπιβραβεύει. Κάνει τὸ θαῦμα. Τὸν θεραπεύει τελείως ἀμέσως.

3. ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Νὰ σκεφθοῦμε ὅμως καὶ κάτι ἅλλο: Ὁ πρώην παράλυτος ἔζησε μετὰ τὴν θαυμαστὴ θεραπεία του λίγα ἀκόμη χρόνια ὑγιὴς καὶ κατόπιν πέθανε. Πόσο ἔζησε; Δέκα; Εἴκοσι χρόνια; Πόσο διαρκεῖ ἡ ἐπίγειος ζωή; Ἀτμὸς εἶναι ποὺ ἐξατμίζεται. Ἄρα καὶ ἡ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σχετικὰ μικρὸ ἀγαθό. Ἐκεῖνο ποὺ πραγματικὰ ἀξίζει εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς. Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ Κύριος λέγοντας στὸν πρώην παράλυτο: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε». Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος στὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων, ἦσαν ἐνδεικτικὰ τῶν ἀσυγκρίτως μεγαλύτερων θαυμάτων ποὺ ἐπιτελοῦσε στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀναγέννησι τῶν ψυχῶν, ὁ ἁγιασμός μας εἶναι τὸ ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο θαῦμα ποὺ ἔχει προεκτάσεις στὴν αἰωνιότητα.

Ὅλοι μας λοιπὸν ποὺ ἐζήσαμε τέτοια μεγάλα πνευματικὰ θαύματα, ποὺ καθαρισθήκαμε στὴν πνευματικὴ Βηθεσδά, στὴν κολυμβήθρα τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καὶ στὸ λουτρὸ τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἄς ἀκούσουμε τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου νὰ μᾶς λέγῃ νοερά: «Ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει». Ἀναστήσου ἀπὸ τὴν πνευματική σου παραλυσία. Ὅσα χρόνια πρόκειται νὰ ζήσῃς στὸ ἑξῆς, βάδιζε στὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ζητεῖ νὰ βαδίζουμε σταθερὰ στὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου μας ἐργαζόμενοι τὸ θέλημά του. Καὶ μὲ εὐγνωμοσύνη νὰ ἐπαναλαμβάνουμε μέσα μας καὶ γύρω μας τὰ λόγια τοῦ ἰαθέντος παραλύτου: «Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας με ὑγιῆ». Αὐτὸς μὲ ἔσωσε, Αὐτὸς μὲ ἐλύτρωσε, Αὐτὸς μὲ συγχώρησε, Αὐτὸς μὲ ἐθεράπευσε ἀπὸ τὴν πνευματική μου παραλυσία. Γι’ αὐτὸ Τὸν ἀγαπῶ καὶ περιμένω νὰ μὲ ὑποδεχθῇ στὴ Βασιλεία του.

Ἀπόστολος: (Πράξ. θ΄ 32-42)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐθέως ἀνέστη. καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. ᾿Εν ᾿Ιόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη ­λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾿Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς ᾿Ιόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον.

«Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς»

Δύο θαύματα μᾶς παρουσιάζει τὸ ση­μερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ Αἰνέα, ποὺ ἦ­­­ταν παράλυτος ἐπὶ ὀκτὼ ἔτη, καὶ τὸ ἄλ­λο ἡ ἀνάσταση τῆς Ταβιθά, πιστῆς χριστια­νῆς ἀφοσιωμένης στὰ ἔργα τῆς φιλαν­θρωπίας. Θαύματα πράγματι ἐκ­πλη­­κτικά, τὰ ὁποῖα ἐπετέλεσε ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὄχι γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσει ἢ νὰ κερδίσει τὴ δόξα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὁδηγήσει κι ἄλ­­λες ψυχὲς στὴ σωτηρία. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ θεραπεύσει τὸν παρά­λυτο Αἰνέα, φώναξε δυνατὰ ὥστε νὰ τὸν ἀκούσουν ὅλοι: «Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός»! Πρόσεξε, Αἰνέα! Ὄχι ἐγὼ ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ γιατρεύει ἀ­­­­πὸ τὴν παραλυσία σου.

Αὐτὸς ἀκριβῶς ὁ λόγος τοῦ ἀποστό­λου Πέτρου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ ὑ­­­­­πογραμμίσουμε ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ τὰ ­θαύ­ματα στὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων ἀλλὰ καὶ ­τε­λεσιουρ­γεῖ τὰ ἱερὰ Μυστήρια μέσα στὴν Ἐκκλησία.

1. Τὰ θαύματα τῶν Ἁγίων

Εἶναι πράγματι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος δὲν περιορίζεται στὴ θεραπεία τοῦ παραλύτου, ἀλλὰ φροντίζει παράλληλα, ὥστε νὰ γίνει ἀμέσως φανερὸ ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς αὐτουργὸς τῆς θεραπείας, δηλαδὴ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Καὶ σὲ ἄλλη παρόμοια περίπτωση ὁ ἴδιος φλογερὸς Ἀπόστολος, ὅταν τοῦ ζήτησαν νὰ δώσει ἐξηγήσεις ἐνώπιον τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου γιὰ τὴ θεραπεία ἑνὸς ἐκ γενετῆς χωλοῦ, δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια: Ἂς γνωρίζετε κι ἐσεῖς κι ὅλος ὁ λαός, τοὺς εἶπε, ὅτι «ἐν τῷ ­ὀνόματι Ἰη­σοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου», δηλαδὴ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ­ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀνάπηρος αὐτὸς ἄνθρωπος ἔγινε καλὰ καὶ ­στέκεται τώ­ρα μπροστά σας ὑγιής… Καὶ νὰ εἶ­­στε βέβαιοι, συν­έχισε, ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία»· μὲ κανέναν ἄλλον δὲν μπορεῖτε νὰ ἐπιτύχετε τὴ σωτηρία σας πα­ρὰ μόνο μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ (Πράξ. δ΄ 10-12).

Ἡ ἄμεση ἐξάρτηση τῶν Ἁγίων ἀπὸ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου φαίνεται ξεκάθαρα καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι προσεύχονται θερμὰ καὶ ἐπικαλοῦνται μὲ ­πίστη τὴν βοήθεια τοῦ παντοδύναμου Θε­οῦ προτοῦ πραγματοποιήσουν κάποιο θαῦμα. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ βασικὴ ­διαφορὰ τῶν θαυμάτων τῶν Ἁγίων ἀ­­­­­­­­πὸ τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου. Ἔτσι βλέπουμε ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας πρῶτα προσευχήθηκε θερμὰ κι ὕστερα ἀνέστησε τὸν υἱὸ τῆς χήρας τῶν Σαρε­πτῶν. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ­γονάτισε καὶ προσ­ευ­χήθηκε κι ὕστερα ἀνέστησε τὴν Ταβιθά. Ἀντίθετα ὁ Κύριος εἶπε ἀπλῶς ἕνα λόγο στὸν υἱὸ τῆς χήρας τῆς Ναΐν: «Νεανί­σκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ΄ 14)· στὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου: «Τὸ κορά­σιον, σοὶ λέγω, ἔγειρε» (Μάρκ. ε΄ 41)· καὶ στὸν Λάζαρο: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰω. ια΄ 43)· καὶ τὰ θαύματα ἔγιναν ἀμέσως! Οἱ νεκροὶ ἐπανῆλθαν στὴ ζωή, διότι Αὐτὸς ποὺ τοὺς κάλεσε ἦταν ὁ Κύ­ριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ παν­τοδύναμος Θεός!

2. Ὁ Χριστὸς ἀοράτως παρὼν

Ἡ παντοκρατορικὴ δύναμη τοῦ Κυρίου ποὺ ἐνεργεῖ κάθε θαῦμα εἶναι ἡ ἴδια ποὺ τελεσιουργεῖ καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὅπως γράφει καὶ ὁ καθηγητὴς Π. Τρεμπέλας στὴ Δο­γματική (τόμος Γ΄, σελ. 287), ὁ πρα­γματικὸς τελεσιουργὸς τῶν Μυστηρίων δὲν εἶναι ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ ἱερέας, ἀλλὰ «αὐτὸς οὗτος ὁ ­ἀοράτως παρὼν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ καὶ ἐ­­­νεργῶν μέγας ἀρ­χιερεὺς» Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Ἔτσι μπορεῖ μὲν νὰ βλέπουμε μὲ τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς μας τὸν ἱερέα νὰ προσφέρει τὴν ἀναίμακτη θυσία, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι «ὁ προσφέρων» καὶ συγχρόνως «ὁ προσφερόμενος». Ὅπως λέγει πολὺ ἐκφραστικὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «Πατὴρ καὶ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα πάντα οἰκονομεῖ· ὁ δὲ ἱερεὺς τὴν ἑαυτοῦ δανείζει γλῶτταν, καὶ τὴν ἑαυτοῦ παρέχει χεῖρα»· δηλαδὴ τὰ πάντα γίνονται ἀπὸ τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ ἱερέας ἁπλῶς δανείζει τὴ γλώσσα του καὶ διαθέτει τὸ χέρι του (ΕΠΕ 14, 716).

Συνεπῶς κάθε φορὰ ποὺ προσ­ερ­χόμαστε στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκ­κλησίας μας, ἂς στεκόμαστε μὲ ἱερὸ δέ­ος καὶ συναίσθηση ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ἐνώπιόν μας καὶ τελεῖ τὰ ἅγια Μυ­­στήρια. Αὐτὸς μᾶς συγχωρεῖ τὶς ἁ­­­μαρ­τίες στὸ ­Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξ­­ο­­μο­λογήσεως, Αὐτὸς μᾶς ­με­­­­ταδίδει τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα του ὅ­­­ταν ­κοινω­νοῦμε, Αὐτὸς εὐλογεῖ τὸν γά­­­­­μο, ­τελεῖ τὴ βάπτιση, ­χειροτονεῖ τοὺς ­κλη­ρικούς, παρέχει τὴν ἴαση στοὺς ­ἀ­­­­σθενεῖς μὲ τὸ ἅγιο Εὐχέλαιο. Ὅ­­­πως λέγει πάλι ὁ χρυσορ­­ρή­μων ­Πατήρ, «τὸ πᾶν ὁ Θεὸς ἐρ­γά­ζε­ται».

❁ ❁ ❁

Ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ θαύματα. Ἀκοῦμε, διαβάζουμε ἢ ἔχουμε καὶ προσωπικὴ πείρα ἀπὸ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τῆς ­Παναγίας, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πολλῶν ἀ­­­κόμη Ἁγίων, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, τοῦ νεοφανοῦς ἁγίου ­μεγαλομάρτυρος Ἐ­­­φραὶμ τοῦ θαυματουργοῦ, ποὺ μόλις χθὲς ἑορτάσαμε. Ὅπως ὅμως ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἔτσι καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι μᾶς φωνάζουν: Πρόσεχε! Ὁ Χριστὸς ἐ­­­πιτελεῖ τὸ θαῦμα! Ἐκεῖνος ἐνεργεῖ διὰ τῶν Ἁγίων του καὶ τῶν λειτουργῶν του καὶ σοῦ χαρίζει ἴαση ψυχῆς καὶ σώ­­­­ματος, δύναμη, χάρη καὶ ἁγιασμό. Ἐ­­­­­­κεῖ­νον λοιπὸν ἂς ἀναγνωρίζουμε ὡς κύριο Εὐεργέτη μας καὶ ἂς Τὸν ἀκολουθοῦμε πιστὰ τηρώντας τὶς ἅγιες ἐντολές του, γιὰ νὰ βροῦμε κοντά του τὴ λύτρωση καὶ τὴ σωτηρία μας.

Ο Σωτήρ