Μετά τον πόλεμο ο κοσμάκης έτρωγε πολύ ψωμί….έβλεπες την λαχτάρα.
Οκαδιάρικες φρατζόλες χορταστικές
Σε μια από τις γειτονιές είχαμε φούρναρη τον κυρ-Μήτσο.
«…ρε μάνα γιατί είναι τόσο χοντρός …τρώει ο τυχερός όσο ψωμί θέλει ε…»
Σπάνια έβλεπες χοντρό άνθρωπο εκείνα τα χρόνια …
Ουρά στον φούρνο από το πρωϊ δεν υπήρχαν και πολλοί εκεί κοντά.
Όπως το έβγαζε καυτό το πουλούσε.
Πώς να το κρατήσεις όμως στα χέρια …θα καιγόσουνα.
Έπαιρνε τα ψωμιά και τα έδενε με ένα χοντρό σπάγγο για να τα μεταφέρεις.
Το οκαδιάρικο για μια τετραμελή οικογένεια με το ζόρι φτούραγε.
Μαζί με το γάλα ήταν μια σταθερή καθημερινή δαπάνη.
Οι συνταγές με το Άγιο Ψωμάκι ήταν πολλές……
ψωμί με τυρί….με βούτυρο και μέλι….με πελτέ….με γλυκό του κουταλιού σταφύλι…με θρεψίνι…με ταχίνι…..με λάδι…
Και η κάθε φέτα καρακουμούτσα…..κατοχική την έλεγαν οι μεγαλύτεροι γελώντας.
Φυσικά και η βούτα της μεγαλομπουκιάς στην σάλτσα.
Στο τέλος τα ψίχουλα στο τραπέζι μαζευόντουσαν με προσοχή και τα έτρωγε η μάνα λέγοντας ότι είναι αμαρτία να τα πετάμε.
Εκτός από ψωμί στον φούρνο εκείνης της εποχής ειλικρινά δεν θυμάμαι τι άλλο υπήρχε.
Δεν έδινες προσοχή…για πολλούς λόγους.