Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Κυριακή του Παραλύτου

"ἄνθρωπον οὐκ ἔχω"
 Ευαγγέλιο -  Απόστολος, σχολιασμός

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ε΄1-15
 Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ.
1 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ  Ἰησοῦς εἰς  Ἱεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς  Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ  Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ  Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ  Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ  Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς  Ἰουδαίοις ὅτι  Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.
Το νοσοκομείο του Θεού

Δεν είμαστε μόνοι

Δίπλα στην προβατική πύλη του τείχους της Ιερουσαλήμ βρισκόταν η Βηθεσδά, η κολυμβήθρα του ελέους. Είχε γύρω της πέντε στοές πλημμυρισμένες από λογής – λογής αρρώστους, ένα νοσοκομείο του Θεού ήταν. Διότι όλοι αυτοί, τυφλοί, ανάπηροι, παράλυτοι, περίμεναν με αγωνία κι ελπίδα να κατέβει κάθε τόσο ο άγγελος, ο απεσταλμένος του Θεού, να ταράξει τα νερά της δεξαμενής. Και τότε! Ω τότε! Όποιος προλάβαινε να πέσει μέσα στα νερά την ώρα εκείνη γινόταν αμέσως καλά, από οποιαδήποτε αρρώστια κι αν έπασχε. Απ’ όλους αυτούς τους βασανισμένους αρρώστους όμως ένας άνθρωπος ξεχώριζε. Τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια παράλυτος. Κι ήταν μόνος, κατάμονος. Δεν είχε κανένα να τον βοηθήσει. Μα σήμερα κάτι άλλαξε στη ζωή του. Δεν είναι μόνος. Τον πλησίασε ο Χριστός, ο Θεός που έγινε άνθρωπος για να θεραπεύσει τον πληγωμένο άνθρωπο. Ο Κύριος λοιπόν μόλις αντίκρισε τον παράλυτο, του είπε: «Θέλεις να γίνεις καλά»; Κι εκείνος με πόνο του απάντησε: «Κύριε, δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει να πέσω πρώτος μέσα στα νερά όταν τα κινήσει ο άγγελος. Πάντοτε κάποιος άλλος προλαβαίνει να πέσει πρώτος».
Πόσο δραματική ήταν αλήθεια η ζωή αυτού του ανθρώπου! Πώς ζούσε τόσα χρόνια; Πού έβρισκε φαγητό; Ποιος τον διακονούσε στις καθημερινές του ανάγκες; Μπορούμε να τον φαντασθούμε στα τριανταοκτώ αυτά χρόνια της δοκιμασίας του; Μπορούμε να κατανοήσουμε το δράμα του εκεί στην κολυμβήθρα; Μόνος, έρημος κι αβοήθητος ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Κι από τον τρόπο που αποκρίνεται στον Κύριο φαίνεται ότι ο παράλυτος αυτός υποφέρει, μα δεν γογγύζει. Βλέπει την περιφρόνηση και δεν βλασφημεί ούτε τον Θεό ούτε την ώρα που γεννήθηκε. Δεν κατηγορεί κανένα. Δεν μιλάει με οργή. Αντίθετα περιμένει. Περιμένει την κάθοδο του αγγέλου, την επίσκεψη της θείας χάριτος.
Πόσοι άνθρωποι αλήθεια και σήμερα, σε διαφορετικές βέβαια συνθήκες υποφέρουν όπως ο παράλυτος του Ευαγγελίου. Μόνοι κι εγκαταλελειμμένοι, σ’ ένα απόμακρο χωριό, σ’ ένα Γηροκομείο ξεχασμένων ψυχών, σ’ ένα παρατημένο διαμέρισμα, σ’ ένα σπίτι χωρίς αγάπη. Όλοι αυτοί ακούγοντας σήμερα το ιερό αυτό Ευαγγέλιο, θα πρέπει να διδαχθούν από δυο μεγάλες αλήθειες. Πρώτον ότι μέσα στη μοναξιά μας, αντί να κλαίμε για την κατάστασή μας, έχουμε χρέος να καλλιεργούμαστε στην αρετή, να συνειδητοποιούμε τη μηδαμινότητά μας, να εξαγιαζόμαστε. Και δεύτερον να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα μας είναι αοράτως ο Χριστός. Μπορεί βέβαια να μην επεμβαίνει ακόμη στο δράμα μας. Αλλά ξέρει τον πόνο μας και τη μοναξιά μας. Ας Τον παρακαλούμε λοιπόν να σταθεί σύντροφος στο πρόβλημά μας και στη δυστυχία μας και να μας στείλει ανθρώπους του να μας συμπαρασταθούν και να γλυκάνουν τη μοναξιά μας και τη δυστυχία μας. Δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα μας είναι ο Θεάνθρωπος έτοιμος να μας βοηθήσει.

Ευγνωμοσύνη

Ο Κύριος εκεί στη δεξαμενή της Βηθεσδά, αφού άκουσε τα πονεμένα λόγια του παραλύτου, του είπε: «Σήκω επάνω. Πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Πώς έγιναν όλα τόσο ξαφνικά! Πώς αυτός που δεν μπορούσε να περπατήσει τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια σηκώθηκε υγιέστατος; Πώς σήκωσε το κρεβάτι του και περπάτησε και διάβαινε ολόρθος τους δρόμους της Ιερουσαλήμ;
Κάποιοι που τον είδαν, αυτόν τον πασίγνωστο παράλυτο, να περπατά, αντί να χαρούν για το πρωτοφανές θαύμα που έβλεπαν, παραλογίσθηκαν. Κι άρχισαν να τον κατηγορούν, διότι δεν ήταν επιτρεπτό σύμφωνα με το νόμο ημέρα Σάββατο να σηκώνει το κρεβάτι του. Αυτός όμως με θάρρος τους απαντά: «Εκείνος που με θεράπευσε, εκείνος μού ‘πε να σηκώσω και το κρεβάτι μου». «Και ποιος είναι αυτός;», τον ρωτούν. Ο πρώην παράλυτος όμως δεν ήξερε ποιο ήταν το όνομα του Κυρίου, ο Οποίος μετά το θαύμα είχε απομακρυνθεί διακριτικά. Κάποια ημέρα όμως ο Κύριος Ιησούς τον συναντά στο ιερό και του λέει: «Κοίταξε, έγινες καλά. Πρόσεξε όμως να μην αμαρτάνεις στο εξής, για να μην πάθεις χειρότερο κακό». Κι εκείνος γεμάτος ευγνωμοσύνη και χαρά, ψάχνει και βρίσκει ξανά τους Ιουδαίους που τον είχαν ρωτήσει, για να τους αποκαλύψει με ενθουσιασμό τον ευεργέτη του:  Ο Ιησούς είναι αυτός που με έκανε υγιή, τους είπε χαρούμενος.
Αυτή η πηγαία ομολογία του ανθρώπου εκείνου που εκδήλωνε τη βαθιά του ευγνωμοσύνη προς τον ευεργέτη του πρέπει να μας διδάξει πολύ. Διότι κι εμείς δεχόμαστε καθημερινά τις μεγάλες και θαυμαστές ευεργεσίες του Θεού που μυστικά ή φανερά ενεργεί στη ζωή μας από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι σήμερα. Μπροστά στις αναρίθμητες ευεργεσίες λοιπόν που δεχόμαστε τόσα χρόνια, να μάθουμε να λέμε καθημερινά μέσα από την καρδιά μας το «δόξα σοι ο Θεός». Χωρίς να γκρινιάζουμε γι’ αυτά που μας λείπουν και χωρίς να ερμηνεύουμε τα γεγονότα της ζωής μας ως αποτέλεσμα συγκυριών ή ως συνέπειες των προσωπικών μας προσπαθειών. Αλλά να έχουμε μέσα μας κυρίαρχο το αίσθημα της ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο για όλες τις δωρεές που δεχόμαστε. Να Τον ευχαριστούμε με όλη μας τη δύναμη για όλα όσα γνωρίζουμε και όσα δεν γνωρίζουμε, για τις αφανείς και φανερές ευεργεσίες που έχει κάνει σε μας. Και να ομολογούμε στους γύρω μας ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο ευεργέτης της ζωής μας, ο «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων» μας, ο Πατέρας μας και ο κυβερνήτης της ζωής μας.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ. θ΄ 32-42
Σχετική εικόνα
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο Πέτρον διερ­χόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐ­θέως ἀνέστη. καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦν­τες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ­ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. ᾿Εν ᾿Ιόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη ­λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθε-νήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾿Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέ­τρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ­ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν ­παραγενόμενον ἀνή­­γαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι ­κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέ­ψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ­ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέ­­τρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς ᾿Ιόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΟΥΝ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΟΥΝ
1. Ζωντανὴ ἀπόδειξη
Μὲ χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση ἔ­βλεπε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὅτι οἱ Χριστιανοὶ πλη­θύνονταν ὄχι μόνο στὰ Ἱεροσόλυμα ἀλλὰ καὶ στὶς γύρω περιοχές. Γι’ αὐτὸ καὶ ἄρχισε νὰ περιοδεύει τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Ἰουδαίας, ὅπου ἀναπτύσσονταν οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες.
Ἔτσι πέρασε κάποτε κι ἀπὸ τὴ Λύδδα, ὅπου ὑπῆρχαν ἀρ­κετοὶ Χριστιανοί. Ἐκεῖ συνάντησε ἕναν πιστὸ Χριστιανό, τὸν Αἰνέα, ποὺ ἦταν κατάκοιτος. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀπὸ τότε ποὺ ἀρρώστησε δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ, οὔτε νὰ περπατήσει. Ἤδη εἶχαν περάσει ὀκτὼ χρόνια καὶ κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε ἐλπίδες θεραπείας.
Κι ὅμως ὁ ἀπόστολος Πέτρος τοῦ βρῆκε τὸν πλέον κατάλληλο γιατρό. Τὸν μόνο Ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Πλησίασε λοιπὸν τὸν παράλυτο καὶ τοῦ εἶπε:
─«Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός»· Αἰνέα, αὐτὴ τὴν ὥρα ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ θεραπεύει. Σήκω καὶ στρῶσε μόνος σου τὸ κρεβάτι σου.
Ἀμέσως ὁ Αἰνέας σηκώθηκε ὄρ­θιος κι ἔκανε ἀκριβῶς ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος! Ἔκπληκτοι τὸν εἶδαν ὅλοι ὅσοι ἦταν παρόντες. Τὸν εἶδαν καὶ ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Λύδδας καὶ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ Σά­­ρωνα καθὼς κυκλοφοροῦσε πλέον ἀνάμεσά τους‧ κι ἔτσι πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ πίστευαν στὸ Χριστὸ καὶ βαπτίζονταν Χριστιανοί.
Ποιὸς τὸ περίμενε αὐτὸ τὸ θαῦμα; Ποιὸς μποροῦσε νὰ πι­στέψει ὅτι ὁ παράλυτος Αἰνέας θὰ στεκόταν πάλι στὰ πόδια του;… Ἡ μακροχρόνια ἀσθένειά του εἶχε ἐξανεμίσει κάθε ἐλπίδα.
Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ! Ἀνατρέπει ἀκόμη καὶ τὶς δυσκολότερες καταστάσεις. Δίνει λύση στὰ ἀδιέξοδα. Θεραπεύει τὶς πλέον ἀνίατες ἀσθένειες. Καὶ τὸ σπουδαιότερο: ἀνορθώνει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει παραλύσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τοῦ δίνει θάρρος καὶ ἐλπίδα στὸν καθημερινό του ἀγώνα, χαρίζοντάς του νέα, ἀναγεννημένη ζωή.
Δὲν ὑπάρχει ἀρρώστια ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ τὴ θεραπεύσει ὁ Χριστός. Δὲν ὑπάρχει πάθος ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ νικηθεῖ μὲ τὴ δύναμή Του. Κι ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ εἶναι οἱ ἀναρίθμητες περιπτώσεις τῶν ἀσθενῶν οἱ ὁποῖοι γιατρεύτηκαν πέρα ἀπὸ κάθε προσδοκία ἢ καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ζοῦσαν βουτηγμένοι στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μετανόησαν κι ἄλλαξαν ριζικὰ τρόπο ζωῆς.
Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε, λοιπόν! Γύρω μας ὑπάρχουν πολλὰ παραδείγματα ποὺ μᾶς ἐνθαρρύνουν, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Καὶ ἡ συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς μᾶς προσφέρει ἕνα τέτοιο παράδειγμα.

2. Ἀντάξιοι τοῦ ὀνόματός μας
Κοντὰ στὴ Λύδδα ὅπου βρισκόταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἦταν μιὰ παραθαλάσσια πόλη, ἡ Ἰόππη. Ἐκεῖ ζοῦσε μιὰ φλογερὴ Χριστιανή, ἡ Ταβιθά, τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει «Δορκάς», δηλαδὴ ζαρκάδι. Κι ἦταν στ’ ἀλήθεια Δορκάς, ὄνομα καὶ πράγμα! Διότι σὰν ζαρκάδι ἔτρεχε καὶ βοηθοῦσε ὅποιον εἶχε ἀνάγκη. Ἀξεπέραστη στὴ διακονία καὶ τὴν προσ­φορὰ ἀγάπης. «Πλήρης ἀγα­θῶν ἔργων καὶ ἐλεη­μοσυνῶν».
Τί κρίμα ὅμως! Ἀρρώστησε ξαφνικὰ ἡ γυναίκα αὐτὴ καὶ μέσα σὲ λίγες μέρες ἀπεβίωσε. Συγκλονισμένοι οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἰόππης εἰδοποίησαν ἀμέσως τὸν ἀ­­πόστολο Πέτρο ποὺ βρισκόταν στὴ γειτονικὴ Λύδδα καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ ἔρθει κον­τά τους. Καὶ πράγματι, ὁ συμ­πονετικὸς Ἀπόστολος ἔσπευσε στὴν Ἰόππη γιὰ νὰ συμπαρασταθεῖ στοὺς Χριστιανούς.
Τοὺς βρῆκε σ’ ἕνα ἀνώγειο συγκεν­τρωμένους γύρω ἀπὸ τὸ νεκρὸ σῶμα τῆς Ταβιθᾶ. Τὸ θέαμα ἦταν συγκινητικό. Ἀπαρηγόρητες οἱ χῆρες ἔκλαιγαν μὲ λυ­γμοὺς κι ἔδειχναν τὰ ἐνδύματα ποὺ ἔραβε γι’ αὐτὲς ἡ ἀκούραστη διακόνισσα τῆς ἀγάπης. Ὅλοι εἶχαν κάτι νὰ θυμηθοῦν ἀπὸ τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες ἐκδηλώσεις τῆς σπλαχνικῆς καρδιᾶς της.
Συγκινημένος ὁ ἀπόστολος Πέτρος θέ­λησε νὰ ζητήσει τὴν ἄνωθεν βοήθεια. Γι’ αὐ­τὸ καὶ παρακάλεσε ὅλους νὰ βγοῦν ἔ­ξω ἀπὸ τὸ δωμάτιο. Γονάτισε, προσευχήθηκε θερμὰ καὶ γυρίζοντας πρὸς τὸ ἄψυχο σῶμα εἶπε:
─«Τα­βι­θά, ἀνάστηθι»! Ἀμέσως αὐτὴ ἄ­­­νοιξε τὰ μάτια της, εἶδε τὸν Πέτρο, κι ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένη, ἀνα­­­ση­κώ­θηκε καὶ κάθισε στὸ κρεβάτι της. Ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἔδωσε τὸ χέρι του καὶ τὴ σήκω­σε ὄρθι­α. Ὕστερα φώναξε τοὺς Χριστιανοὺς καὶ μάλιστα τὶς χῆρες καὶ τοὺς τὴν παρουσίασε ζωντανή.
Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἀμέσως ἔγινε γνωστὸ σ’ ὅλη τὴν Ἰόπ­πη, καὶ πολλοὶ πίστεψαν στὸν Κύριο.
Ἡ Ταβιθὰ στάθηκε ἀφορμὴ νὰ γίνουν πολλοὶ Χριστιανοί. Ὄχι μόνο μὲ τὸ ἐντυπωσιακὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεώς της, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ὅλη ζωὴ καὶ δράση της, ἀφοῦ ὑπῆρξε πρωτοπόρος στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, πρόθυμη καὶ ἀεικίνητη στὸ νὰ συν­τρέχει τοὺς πάντες σὲ κάθε ἀνάγκη. Ἔτσι τίμησε τὸ ὄνομα ποὺ τῆς χάρισαν.
Σήμερα, ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι Χριστιανοὶ ἔχουμε τὴν τιμὴ νὰ φέρουμε ὀνόματα Ἁγίων, ποὺ μᾶς ἐμπνέουν μὲ τὴν ἐνάρετη καὶ ἁγία ζωή τους. Εἶναι καλὸ λοιπὸν ὅλοι νὰ γνωρίζουμε τὸν Ἅγιο μὲ τὸν ὁ­­ποῖο μᾶς συνδέει τὸ ὄνομά μας, νὰ μελετοῦμε τὸν βίο του καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὸν μιμούμαστε. Τὸ ὄνομά μας εἶναι μία κλήση. Κλήση ποὺ περιμένει τὴ δική μας ἀνταπόκριση.