(Δικά μας χρόνια, δικό μας θέλημα!)
ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ
Θα καταχωρίσουμε εδώ μια σχετικά πρόσφατη και ασυνήθιστη εμφάνιση δαιμόνων, όπως μας τη διηγήθηκε ένα απόλυτα αξιόπιστο πρόσωπο
Στο χωριό Τόσνε, το χωριό των αμαξάδων, όπως λέγεται, πού βρίσκεται πάνω στον δρόμο Πετρουπόλεως- Μόσχας, ζούσε στη δεύτερη δεκαετία τού αιώνα μας ένας ηλικιωμένος σιδεράς, έγγαμος αλλά άτεκνος, ο Θεόδωρος Καζάκιν.
Ήταν αγράμματος, απλοϊκός, πράος και καλοσυνάτος.
Τρία βέρστια 50 μακριά από το χωριό, στη δεξιά όχθη τού ποταμού Τόσνι και στην περιοχή Ντούπκα, πού είναι γεμάτη βελανιδιές, ό Καζάκιν είχε φτιάξει ένα καμίνι για ξυλοκάρβουνα. Ένα μεσημέρι πού δούλευε εκεί, είδε ξαφνικά πλήθος δαιμόνων με μορφή ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, να κάθονται στα κλαδιά των δένδρων, φορώντας αλλόκοτα ρούχα και σκουφιά, να παίζουν διάφορα μουσικά όργανα και να τραγουδούν με φανερή χαρά:
— Δικά μας χρόνια! Δικό μας θέλημα!
Ούτε το σημείο τού σταυρού, με το όποιο σφραγίστηκε ό Καζάκιν, ούτε ή προσευχή, με την οποία οπλίστηκε, έκαναν τούς δαίμονες να απομακρυνθούν ή έστω να σταματήσουν το τραγούδι. Ό γερο σιδεράς, γεμάτος φόβο, παράτησε τη δουλειά του και άρχισε να τρέχει προς το χωριό. Ό χωματόδρομος, πού ήταν δίπλα στο ποτάμι, απείχε από το καμίνι εκατό σάζινα περίπου. Φτάνοντας εκεί ό Καζάκιν, είδε πάνω στις ψηλές σημύδες τής ακροποταμιάς τούς δαίμονες να παίζουν πάλι τα όργανά τους και να τραγουδούν θριαμβευτικά:
— Δικά μας χρόνια! Δικό μας θέλημα!
Συνέχισε να τρέχει χωρίς να κοιτάζει πίσω του. Αλλά ένα βέρστι πιο κάτω είδε για τρίτη φορά τα πονηρά πνεύματα πάνω στα δένδρα.
— Δικά μας χρόνια! Δικό μας θέλημα! τραγουδούσαν ολόχαροι πάντα.
Ωστόσο, ούτε τού μίλησαν ούτε τον σταμάτησαν. Γεμάτος ταραχή, πλησίασε στο χωριό, από το οποίο τον χώριζε πια μόνο το ποτάμι. Από την άλλη όχθη τον είδαν και τού έστειλαν τη σχεδία Στο μεταξύ κάθισε καταγής για να πάρει μιαν ανάσα. Τότε, όμως, πετάχτηκε μπροστά του ένα τεράστιο φίδι, πού θα τον δάγκωνε, αν δεν προλάβαινε να απομακρυνθεί.
Πολύ γρήγορα το γεγονός μαθεύτηκε σ’ όλο το χωριό. Ό νεωκόρος της εκκλησίας Ιωάννης Άντρέγεφ άκουσε τη διήγηση τού περιστατικού από τον ίδιο τον Καζάκιν, τον οποίο θεωρεί απολύτως αξιόπιστο λόγω της απλότητας και τού ήθους του.
Ή χαρά των δαιμόνων εξηγήθηκε λίγο καιρό αργότερα, στις 16 Οκτωβρίου τού 1817: Μια μεγάλη πυρκαγιά έκανε στάχτη την εκκλησία, τα τρία σπίτια των ιερέων και εκατόν δεκαεπτά σπίτια χωρικών. Την καταστροφική Ολική φωτιά ακολούθησε μια πνευματική: Στο Τόσνε διορίστηκε ένας σχισματικός δάσκαλος, ό Πέτρος Άντρόπωφ, πολυδιαβασμένος και πειστικός, πού παρέσυρε στο σχίσμα τούς μισούς κατοίκους τού χωριού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ .ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΗ. ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ