,
την γλυκύτητα, το μέλι της χάριτος θα
λάβει, όταν προσπαθεί να ενωθεί με τον
Θεό, να γίνει ένα.
Να γίνει θέωση
μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, να γίνει
Θεός κατά χάριν. Να μην ζούμε κατώτερα,
ρηχά, να μη ζούμε τόσο επιπόλαια, να
έχουμε σύνεση στην εργασία.
-Μας λέει ο
λογισμός να κοιμηθούμε πιο πολύ όχι, να
λέμε, δεν θα κοιμηθούμε πιο πολύ. Όποτε
μας ξυπνάει ο φύλακας άγγελος της ψυχής,
προσευχή να κάνουμε εκείνη την ώρα να
μην αφήνουμε τον εαυτό μας.
Η προσευχή
θεραπεύει τα πάθη και τα ελαττώματα.
Όταν θα πέσει ο ήλιος μέσα σε μια λάσπη
και την αποξηραίνει, την κάνει κόκκαλο
και ότι έντομο έχει το αποδιώκει, το
φυγαδεύει, το ψοφάει. Σαν βολίδα έρχεται
η χάρις του Θεού.
-Εμάς μας πολεμάει
πιο πολύ η μεμψιμοιρία και πολλές φορές,
πιστέψατε με, βλέπω κοπάδι δαιμόνων και
βλέπεις, λοιπόν, άλλος σκουντάει τη μία,
άλλος τσιγκλάει την άλλη και γίνεται
ένα πράγμα τρομερό. Άλλα αν είναι
οπλισμένο το μοναστήρι με προσευχή δεν
θα μπορούν να κάνουν κακό, θα στέκονται
από μακριά και θα βλέπουν.
Αλλά βρίσκει
χώρα και τριγυρνάει και την μια την
πιάνει από το πόδι, την άλλη από το λαιμό,
την άλλη από τη φωνή, την άλλη από την
κραυγή και χαλάει ο κόσμος• εκείνη την
ώρα πιστέψετε με βλέπω τους δαίμονες
πώς περνάνε εν ριπή οφθαλμού, όπως πετούν
τα αεροπλάνα.
-Λοιπόν, πολύ
προσοχή και προσευχή. Όταν
ο άνθρωπος έχει προσοχή και προσευχή,
η χάρις του Θεού τον επισκιάζει. Εάν
το ψηλαφήσουμε στη διάνοια μας, ότι ο
θάνατος μας είναι και η κρίσης του Θεού,
δηλαδή που θα πάμε και που θα σταθούμε,
δηλαδή ή στην κόλαση ή στον παράδεισο,
θα είμαστε προσεκτικές.
-Να μην αντιλογούμε
το θέμα της αντιλογίας είναι το πιο
φοβερό πράγμα «όχι δεν θα πάω, εκείνη
γιατί δεν πάει, γιατί δεν την λες»….
Μέσα στον κόπο θα βρείτε το Χριστό σας
το λέω από μεγάλη πείρα, επειδή το ‘νιωσα
αυτό το πράγμα, καίτοι ανάξια είμαι και
αμαρτωλή, αλλά επειδή μέσα
στον κόπο είδα τον Θεό, γι’ αυτό
ο κόπος είναι ένα πολύ μεγάλο πράγμα.
-Να αγαπούμε
πολύ την Παναγία. Να της τραβάτε
κομποσχοίνι, να κάνετε κάθε μέρα παράκληση
και θα μας πάει όλες στον Παράδεισο. Την
είδα σαν μικρό κοριτσάκι 15 χρονών (όπως
είναι στην εικόνα στην Γοργοϋπήκοο στο
κελί της) την ώρα του Χερουβικού, που
ήμουν γονατισμένη.
Στεκόταν όρθια
μπροστά στην ωραία Πύλη και κρατούσε
πάνω στην κοιλίτσα Της τον Χριστούλη.
Δεν θα ξεχάσω τα ματάκια Της εκείνα τα
γλυκά, πώς με κοιτούσαν μέχρι μέσα στην
καρδιά μου έμπαινε εκείνο το Βλέμμα
Της. Ήταν γαλάζια και η Παναγία είχε δύο
ξανθές κοτσίδες, αλλά όλη μου η προσοχή
είχε συγκεντρωθεί στα μάτια Της.
Και την παρακαλούσα
και έλεγα «Παναγία μου τι θα γίνουμε,
τι θα γίνει αυτό το μοναστήρι, τίποτε
δεν κάνουμε, πώς θα σωθούμε;» Και η
Παναγία χαμογέλασε, η διάθεση μου άλλαξε
από εκείνη την μέρα μια γαλήνη ήρθε μέσα
μου από το βλέμμα της Παναγίας.
-Η μονή μας να
ξέρετε ότι είναι αγιασμένη. Το κάθε βήμα
που κάνουμε μας το γράφει ο Χριστός. O
π. Ιγνάτιος που είναι στα Ιεροσόλυμα
έλεγε: πολύ αγιασμένο το μοναστήρι σας,
άγια τα χώματα εκεί. Αυτό βέβαια το έχω
διαπιστώσει πολλές φορές παρουσιάζεται
η χάρις της Παναγίας μας εδώ πέρα και
πολλοί άνθρωποι την βλέπουν. Είναι η
προστασία της Παναγίας, που μας
προστατεύει.
-Γι’ αυτό, όταν
θα έρθει η χάρις του Θεού στην ψυχή σας,
θα λέτε: «Κυρία και Δέσποινα του κόσμου,
εγώ δεν σου προσέφερα τίποτε, άσε που
θα μας τα δώσει στον ουρανό. Θα τα δούμε
σωρούδια εδώ, σωρουδάκια παραπέρα, ότι,
κι ένα κρεμμύδι να ‘χει δώσει κανείς
και μια πατάτα και μια κλωστή, όλα, όλα
θα τα δει στον ουρανό.
Και το κάθε
βηματάκι που θα κάνει κανείς η χάρις
του Θεού τον πλουτίζει.
Το μοναστήρι
δεν είναι δικό μας. Μας φιλοξενεί η
Παναγία και σύμφωνα με την φιλοξενία
που μας κάνει πρέπει να πολιτευόμαστε.
Πηγαί:
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ, ΕΚΔ.
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ, 12-2003.