Η θλίψη της σαρακοστής είναι θλίψη ευγενική, αρχοντική, πριγκιπική. Είναι η θλίψη του εξόριστου βασιλιά πού έχασε την εξουσία και το στέμμα του και
την νοσταλγεί, χωρίς να ξεπέσει από τον χαρακτήρα και την ευγένεια του. Πιο καθαρά είναι η νοσταλγία του ανθρώπου, του ευγενικού με την ορθόδοξη συναίσθηση που νοσταλγεί τον Θεό. Και όσο πλησιάζει τον Θεό τόσο πιο πολύ πονάει από έρωτα και πόθο , αλλά και συστέλλεται από ταπείνωση.
Η θλίψη της σαρακοστής είναι χαρμολύπη. Όταν νηστεύει η καρδιά από πάθη και ηρεμεί ο έσω άνθρωπος και παύουν τα σκιρτήματα τα ποταπά και καθημερινά και η ψυχή αγιάζεται και νιώθει γαλήνη και χαρά.Και όσο προσπίπτει και επιστρέφει στην παλιά της πατρίδα τόσο αγάλλεται.
Η Σαρακοστή είναι η πατρίδα των Ορθοδόξων Ελλήνων. Βιώνεται από όποιον άνθρωπο γνωρίζει τον Χριστό της Ορθοδοξίας, αλλά στην δική μας ψυχή βρίσκει τις διαστάσεις της. Γιατί μία είναι η φύση η σαρακοστιανή, η άνοιξη της πατρίδας μας, με την πνευματική άνοιξη του Χριστού. Εικόνα της ζωντανή πού απαλύνει και εξευγενίζει τον άνθρωπο.
Πάσα η κτίσις αλλοιώνεται με τον φόβο του Θεού και πάσα η κτίσις η ελληνική προμηνύει την χαρά της ανάστασης και αυτό είναι σαν καθρέφτης ζωντανός της ψυχής πού βρήκε ευλογία.
π. Παντελεήμων Κρούσκος