Κυριακή Ζ Λουκά - Η θεραπεία της αιμορροούσης και η Ανάσταση της κόρης του Ιαείρου

Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου-28η Οκτωβρίου

Ευαγγέλιο-Απόστολος, σχολιασμός

Ευαγγέλιο Κυριακῆς 28 Ὀκτωβρίου 2018,

 Ζ΄ Λουκᾶ (Λκ. η΄ 41-56)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

1. ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ

Στὴν Καπερναοὺμ ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος περνοῦσε φοβερὴ δοκιμασία, ζοῦσε τραγικὲς στιγμές. Ἡ μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του κινδύνευε νὰ πεθάνῃ ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμή. Κι αὐτὸς τριγυρνοῦσε στοὺς δρόμους τῆς Καπερναοὺμ γιὰ νὰ βρῇ τὸν ἰατρὸ τοῦ κόσμου, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Μόλις Τὸν ἀντίκρυσε, ἔπεσε γονατιστὸς στὰ πόδια του καὶ Τὸν θερμοπαρακαλοῦ-σε νὰ ἔλθῃ στὸ σπίτι του, νὰ γιατρέψῃ τὴν ἑτοιμοθάνατη κόρη του.

Πῶς ὅμως αὐτὸς ὁ ἄρχοντας, ὁ ἀρχισυνάγωγος, ποὺ εἶχε τόσο μεγάλη θρησκευτικὴ καὶ κοινωνικὴ θέσι, ταπεινώνεται τόσο πολὺ καὶ πέφτει γονατιστὸς μπροστὰ στὸν Κύριο; Δὲν σκέφθηκε τὸ ἀξίωμά του; Δὲν ντράπηκε τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ ποὺ ἦταν τριγύρω καὶ τὸν ἔβλεπαν; Δὲν φοβήθηκε τοὺς Φαρισαίους; Δὲν ὑπολόγισε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά! Ἕνα τὸν ἔνοιαζε, ἡ σωτηρία τῆς κόρης του. Ἦταν συντετριμμένος ἀπὸ τὴν συμφορὰ ποὺ τὸν βρῆκε. Ὁ πόνος καὶ ἡ θλῖψι τὸν ταπείνωσε πολύ, τὸν ἔκαμε νὰ πέσῃ σὰν δοῦλος στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ νὰ Τὸν προσκυνήσῃ ὡς ἄρχοντα ἀνώτερον ἀπ’ αὐτόν.

Ἔτσι συμβαίνει συχνὰ καὶ στὴ δική μας ζωή. Οἱ θλίψεις μᾶς ταπεινώνουν, μᾶς κάνουν νὰ αἰσθανώμαστε τὴν μηδαμινότητά μας καὶ νὰ τρέχουμε μὲ πόθο καὶ προσδοκία στὴν ἐκκλησία. Κι ἐκεῖ νὰ παρακαλοῦμε γονατιστοὶ τὸν Θεὸ νὰ λύσῃ τὸ δύσκολο πρόβλημά μας, νὰ θεραπεύσῃ τὶς ἀρρώστιες μας, νὰ γαληνεύσῃ τὴ ζωή μας. Πόσο εὐεργετικὸς λοιπὸν εἶναι ὁ πόνος! Μᾶς ἐξαγνίζει, μᾶς ταπεινώνει, μᾶς καλλιεργεῖ. Μαλακώνει τὴν καρδιά μας, χαμηλώνει τὸ ἀταπείνωτο φρόνημά μας, μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὸν οὐρανό.

2. ΑΓΓΙΓΜΑ ΨΥΧΗΣ

Καθὼς ὁ Κύριος πήγαινε στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου, τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ ποὺ Τὸν περιέβαλλαν Τὸν ἐπίεζαν ἀσφυκτικά. Μέσα στὸ συνωστισμὸ μιὰ γυναίκα ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ αἱμορραγία δώδεκα χρόνια, πλησίασε κρυφὰ ἀπὸ πίσω τὸν Ἰησοῦ, ἄγγιξε τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός του, κι ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Τότε ὁ Κύριος ρώτησε: Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ ἄγγιξε; Κι ἐπειδὴ ὅλοι γύρω ἀρνοῦνταν, ὁ Πέτρος εἶπε μὲ ἀπορία: Μά, Κύριε, τόσα πλήθη λαοῦ σὲ ἔχουν περικυκλώσει ἀσφυκτικὰ κι ἐσὺ ρωτᾷς ποιὸς σέ ἄγγιξε;

Ὁ Πέτρος ἀσφαλῶς δὲν καταλάβαινε τὸ νόημα τῆς ἐρωτήσεως. Διότι ἦταν πολὺ διαφορετικὸ τὸ ἑκούσιο ἄγγιγμα τῆς γυναίκας ἐκείνης ἀπὸ τὸ ἀκούσιο ἄγγιγμα τοῦ πλήθους. Τὰ πλήθη ποὺ περικύκλωναν τὸν Κύριο, Τὸν ἄγγιζαν ἀσυναίσθητα ἐξωτερικῶς. Ἡ γυναίκα ὅμως Τὸν ἄγγισε καὶ ἐσωτερικῶς μὲ τὴν ψυχή της. Μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν προσεγγίσεων τὰ ἀνθρώπινα μάτια δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν καμμία διαφορά. Τὰ μάτια ὅμως τοῦ Χριστοῦ διέκριναν σαφῶς τὴν τεράστια διαφορά.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν διαφορὰ διακρίνουν τὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ σ’ ὅλους ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ποὺ προσερχόμαστε στοὺς ἱεροὺς Ναούς μας καὶ ἐγγίζουμε τὸν ἀπρόσιτο Θεὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Πόσοι λοιπὸν ἀπὸ ἐμᾶς Τὸν ἐγγίζουμε ἐσωτερικά, μὲ συστολὴ καὶ δέος, μὲ πίστι καὶ φόβο, μὲ τὴν συναίσθησι ὅτι ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι ἔχουμε ἐνώπιόν μας τὸν Ἅγιο τῶν ἁγίων, τὸν ἄπειρο Δημιουργό μας; Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς Τὸν κοινωνοῦμε μὲ συντριβή, μὲ πίστι; Εἶναι κρῖμα νὰ κυκλώνουμε τὸ ἱερὸ Θυσιαστήριο καὶ νὰ μὴ συναισθανώμαστε ποιὸν ἐγγίζουμε. Γι’ αὐτὸ καὶ μένουμε ἀθεράπευτοι στὴ δική μας ψυχικὴ αἱμορραγία.

3. ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ

Στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου σὲ λίγο τὸ θέαμα ἦταν σπαραξικάρδιο. Ὅλοι ἔκλαιγαν, κτυ-ποῦσαν τὰ στήθη τους καὶ τὰ κεφάλια τους γιὰ τὴν νεκρὴ κόρη τοῦ Ἰαείρου. Ὁ Κύριος ὅμως τοὺς εἶπε: Μὴ κλαῖτε. Δὲν πέθανε ἡ μικρή, ἀλλὰ κοιμᾶται! Μόλις ὅμως τὸ ἄκουσαν αὐτὸ τὰ παρευρισκόμενα πλήθη, ἄρχισαν νὰ περιγελοῦν, θεωρῶντας παράλογη τὴν ἔκφρασι τοῦ Κυρίου. Ὅμως μὲ τὴ χλεύη τους αὐτή, τὰ πλήθη, χωρὶς νὰ τὸ κατανοοῦν, οὐσιαστικὰ ἔδιναν τὸ ἐγκυρότερο πειστήριο τῆς ἀναστάσεως ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε, διότι ἐβεβαίωναν ὅτι ὁ θάνατος τῆς κόρης ἦταν ἀδιαμφισβήτητος. Μὲ τὰ γέλια τους ἔγιναν οἱ ἀξιόπιστοι κήρυκες τοῦ θαύματος.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνεται συχνὰ μέσα στὴν ἱστορία. Ἐχλεύαζαν οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς ἀγραμμάτους Μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἔτσι ἄθελά τους διετράνωναν τὸ θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς ποὺ ἀκολούθησε καὶ μετέβαλε τοὺς ἀγραμμάτους ἁλιεῖς σὲ πανσόφους διδασκάλους τῆς οἰκουμένης. Ἐχλεύαζαν οἱ εἰδωλολάτραι καὶ οἱ ἄθεοι κατόπιν τὴν ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μας, ἀλλὰ ἔτσι πιστοποίησαν ὅλοι αὐτοὶ τὸ θαῦμα τοῦ θριάμβου τῆς Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.

Ἕνα τέτοιο θαῦμα ἑορτάζουμε καὶ σήμερα. Τὴν θαυμαστὴ νίκη τῆς μικρῆς Ἑλλάδος μας ἐναντίον τῶν πανίσχυρων χλευαστῶν της. Τὴ νίκη ποὺ μᾶς ἐχάρισε ὁ παντοδύναμος Κύριος. Τὴν πρώτη νίκη ἐναντίον τοῦ ἐπηρμένου Ἄξονος Γερμανίας – Ἰταλίας, ποὺ ἐπροδίκασε ὅμως τὴν ἔκβασι τοῦ κρισιμωτάτου δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός!

Απόστολος τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (τῆς Ἑορτῆς: Ἑβρ. θ΄ 1-7)

Ἀδελφοί, εἶχεν ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν. σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ράβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλα­στήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.

 

Ἡ ἔμψυχη κιβωτός τοῦ Θεοῦ

«Σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων… ἔχουσα… τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης»

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ Θεομητορικὴ ἑορτή. Τελεῖται εἰς ἀνάμνησιν τοῦ ὁράματος ποὺ εἶδε ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς κατὰ τὴ διάρκεια ἀγρυπνίας στὸν Ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν στὴν Κωνσταν­τινούπολη. Εἶδε δηλαδὴ τὴν Παναγία νὰ ἁπλώνει πάνω ἀπὸ τὸν λαὸ τὸ ἱερὸ Μαφόριό της, τὸ πέπλο μὲ τὸ ὁποῖο σκέπαζε τὴν κεφαλή της, εἰς ἔνδειξιν τῆς προστασίας της πρὸς τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ πολλὲς φορὲς ἔζησαν τὴ θαυμαστὴ αὐτὴ προστασία, αὐτὴ ὅμως ἔγινε ἰδιαίτερα αἰσθητὴ κατὰ τὸ Ἔπος τοῦ ᾿40. Γι᾿ αὐτὸ ἡ ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης μὲ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μετατέθηκε ἀπὸ τὴν 1η Ὀκτωβρίου, κατὰ τὴν ὁποία ἦταν καθιερωμένο κανονικὰ νὰ ἑορτάζεται, στὴν 28η τοῦ ἰδίου μηνός.

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, ποὺ εἶναι τῆς ἑορτῆς, ἀκούσαμε τὴν περιγραφὴ τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ποὺ ὅριζε τὸν χῶρο Λατρείας τῶν Ἰσραηλιτῶν, πρὶν κτισθεῖ ὁ Ναὸς τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ ἴδια ἡ Σκηνὴ ἀλλὰ καὶ ὅ,τι ὑπῆρχε σ᾿ αὐτήν, προεικόνιζε καὶ τὴν Παναγία. Τὸ ἱερότερο δὲ ἀπὸ τὰ ἀντικείμενά της ἦταν ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης.

Πῶς ὅμως ἡ Κιβωτὸς προεικόνιζε τὴ Θεοτόκο; Τὴν προεικόνιζε καὶ ἡ ἴδια αὐτὴ καθεαυτή, καὶ λόγῳ τῆς θείας προστασίας ποὺ χάριζε.

1. Ἡ Θεοτόκος ὡς Κιβωτὸς

Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης ἦταν ἕνα κιβώτιο κατασκευασμένο ἀπὸ ἐκλεκτὸ ξύ­­λο. Ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικὰ ἦταν ἐπενδυμένη μὲ καθαρὸ χρυσάφι1.

Μέσα στὴν Κιβωτὸ φυλάσσονταν οἱ πέτρινες πλάκες μὲ τὶς δέκα ἐντολές, τὶς ὁποῖες εἶχε παραλάβει ὁ Μωυσῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸ ὄρος Σινᾶ· μία χρυσὴ στάμνα ποὺ περιεῖχε τὸ μάννα· καὶ τὸ ραβδὶ τοῦ Ἀαρὼν ποὺ θαυματουργικὰ εἶχε βλαστήσει.

Ἡ Παναγία προεικονίζεται ἀπὸ τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης, διότι εἶχε ἐξαιρε­τικὴ ἀρετή, ποὺ συμβολίζεται μὲ τὸ ἐξ­αίρετο ξύλο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἦταν κατασκευασμένη ἡ Κιβωτός. Λόγῳ ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς ἀρετῆς της τὴν ἐπεσκίασε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπως τότε οἱ τεχνίτες ἐπένδυσαν τὴν Κιβωτὸ μὲ χρυσάφι. Ἔτσι, ἡ Παναγία ἀξιώθηκε νὰ χωρέσει τὸν ἄπειρο Δημιουργό της μέσα στὴν πάναγνη κοιλία της – κυοφόρησε καὶ γέννησε τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνον ποὺ ἔδωσε τὸν Νόμο καὶ τὶς δέκα ἐντολές, καὶ ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ ἀληθινὸ μάννα, ὁ οὐράνιος Ἄρτος τῆς ζωῆς. Ἔγινε ἡ Παν­αγία Θεο­τόκος. Ἔγινε Μητέρα χωρὶς νὰ παύσει νὰ εἶναι παρθένος, ὅπως καὶ ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρὼν βλάστησε, ἂν καὶ ἦταν ἕνα ξερὸ ξύλο. Οἱ ἀντιστοιχίες σὲ ὅλα τὰ παραπάνω μεταξὺ τῆς Κιβωτοῦ καὶ τῆς Θεοτόκου εἶναι προφανεῖς.

2. Ἡ θαυμαστὴ προστασία της

Ἐπανειλημμένως ὁ Θεὸς ἔδειξε μέσῳ τῆς Κιβωτοῦ τὴν προστασία Του στὸν περιούσιο λαό Του. Ὅταν οἱ ἱερεῖς ποὺ τὴν μετέφεραν, μπῆκαν στὸν Ἰορδάνη ποταμό, τότε μὲ θαυμαστὸ τρόπο στα­μάτησαν τὰ νερὰ τὴν πρὸς τὰ κάτω ροή τους, καὶ ἔτσι μπόρεσε νὰ διαβεῖ τὸν ποταμὸ τὸ ἑνάμισι περίπου ἑκατομμύριο τῶν Ἰσραηλιτῶν. Αὐτὴν ἐπίσης περιέφεραν γύρω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱεριχοῦς κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, μὲ θαυμαστὸ ἀποτέλεσμα νὰ γκρεμιστοῦν τὰ τείχη της2.

Ἀντίστοιχα καὶ πολὺ περισσότερο, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἵλκυσε καὶ ἑλκύει τὰ θαυμαστὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ στὴν προσ­ωπική μας ζωὴ καὶ στὴν ἐθνική μας ἱστορία. Τὸ ἔθνος μας μεγαλούργησε ὑπὸ τὴ Σκέπη της, μάλιστα τότε, στὸ Ἔπος τοῦ ᾿40, στὰ ἠπειρωτικὰ βουνά: Ὁ ὑποδεέστερος σὲ ἀριθμὸ καὶ ἐξοπλισμὸ ἑλληνικὸς στρατὸς κατετρόπωσε τὸν ἰταλικὸ σὲ ὅλο τὸ μέτωπο.

Οἱ τότε ἐλεύθεροι λαοὶ ἐγκωμίαζαν τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὸν πρωτοφανὴ θρίαμβό τους, καὶ οἱ ἴδιοι οἱ μαχητὲς ἀπέδιδαν τὴ νίκη τους στὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Τὸ ἔθνος μας ὁλόκληρο καὶ ἰδίως οἱ ἀξιωματικοὶ καὶ οἱ στρατιῶτες μας ζοῦσαν μιὰ ἔξαρση εὐλάβειας πρὸς τὸ πρόσωπό της καὶ ἀπολάμβαναν συν­εχῶς τὴν προστασία της. Ἔχουν καταγραφεῖ ἀρκετὲς περιπτώσεις ὀφθαλμοφανοῦς παρουσίας της καὶ πολὺ περισσότερες θαυμαστῆς καὶ σωτήριας προστασίας της.

Ὡστόσο πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι, ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες ἀποστατοῦσαν ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχαναν τὴν προστασία Του. Συνέβη κάποτε νὰ συνάψουν πόλεμο μὲ τοὺς Φιλισταίους. Τότε οἱ γιοὶ τοῦ ἀρχιερέα Ἠλὶ πῆραν τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης στὸ πεδίο τῆς μάχης, ὥστε νὰ ἔχουν, ὅπως νόμιζαν, τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν ἀσεβεῖς, οἱ μὲν ἴδιοι σκοτώθηκαν, οἱ δὲ Ἰσραηλίτες ὑπέστησαν πανωλεθρία καὶ ἡ Κιβωτὸς ἔπεσε στὰ χέρια τῶν Φιλισταίων3!

Παρόμοια κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες λόγῳ τῶν πολλῶν ἁμαρτημάτων μας κάποιες φορὲς δὲν ἀπολαμβάνουμε τὴ ­Σκέπη τῆς Θεοτόκου. Μήπως παραμονὲς τῆς Κοιμήσεώς της τοῦ 1922 δὲν ἦταν ὅταν κατέρρευσε τὸ ἑλληνικὸ μέτωπο μὲ ἀ­ποτέλεσμα τὴ φρικτὴ Μικρασιατικὴ Καταστροφή;

***

Σήμερα, ἡμέρα τῆς μεγάλης μας ἐ­θνικῆς ἑορτῆς, γιορτάζουμε καὶ τὴ Σκέπη τῆς πιὸ στοργικῆς Μάνας τοῦ κόσμου, τῆς Μητέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἰδίως τῶν πιστῶν. Νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε γιὰ τὴ θαυμαστὴ προστασία της, γιὰ τὴν ἁγία Σκέπη της. Καὶ νὰ τῆς δώσουμε τὴν πιὸ μεγάλη χαρὰ μὲ τὸ νὰ ζοῦμε ὅπως Ἐκείνη, μὲ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Υἱοῦ της. Τότε θὰ βρισκόμαστε κάτω ἀπὸ τὰ φτερὰ τῆς στοργῆς της καὶ θὰ ἀπολαμβάνουμε συνεχῶς τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης της.

1. Βλ. Ἐξ. κε´ [25] 9-21.

2. Βλ. Ἰησ. Ν. γ´ 14 κ.ἑ., ς´ 1-21.

3. Βλ. Α´ Βασ. β´ 12-17, δ´ 1-11.

πηγή: ο Σωτήρ, https://antexoume.wordpress.com