Είναι φοβερό το πόσο εύκολα καθόμαστε και ασχολούμαστε με τις αμαρτίες των άλλων. Και όχι μόνο ασχολούμαστε αλλά την προβάλουμε, την διαφημίζουμε, την κοινοποιούμε!
Και αυτό βεβαίως γίνεται διότι
δεν βλέπουμε το δικό μας χάλι, την δική μας αμαρτία, τις δικές μας πτώσεις.
Αυτό γίνεται ειδικά όταν αμαρτήσει κάποιος "άνθρωπος της Εκκλησίας". Τότε χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο.
Ο κόσμος μαθαίνει ότι ο τάδε κληρικός αμάρτησε και νιώθει μία ικανοποίηση. Ικανοποιείται ο κόσμος όταν βλέπει κληρικούς, μοναχούς ή πιστούς ανθρώπους να πέφτουν σε κάποια αμαρτία. Και η ικανοποίηση αυτή είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης μετάνοιας. Επειδή ακριβώς δεν ελέγχουμε τον εαυτούλη μας για τίποτα, αλλά αντιθέτως τον δικαιολογούμε, όταν δούμε κάποιον "άνθρωπο του Θεού" να αμαρτάνει αμέσως χρησιμοποιούμε αυτή την πτώση του για την δική μας δικαίωση.
Δηλαδή μαθαίνουμε ότι κάποιος κληρικός πόρνευσε και νιώθουμε εμείς δεδικαιωμένοι και ηθικοί, λες και εμείς δεν έχουμε αμαρτήσει ποτέ. Η αμαρτία του άλλου δεν μας δικαιώνει. Επειδή έμαθα ότι κάποιος έκλεψε, αυτό δεν με κάνει τίμιο! Αυτό όμως -δυστυχώς- το σκεπτικό έχουνε πολλοί άνθρωποι που είναι μακρυά από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας αλλά και πολλοί "καλοί χριστιανοί" που ψάχνουν σκάνδαλα για να τα κοινοποιήσουν ώστε να κρύψουν πίσω απ' αυτά την δική τους εμπαθή και υποκριτική ζωή, την αμετανοησία τους και το βόλεμά τους.
Εάν έμαθες ότι ο άλλος έπεσε σε κάποια αμαρτία προσευχήσου γι' αυτόν ο Θεός να του δώσει μετάνοια. Πολλοί που έπεσαν σε μεγάλα αμαρτήματα μετανόησαν και σώθηκαν. Αυτοί όμως που τους διαπόμπευσαν οδηγήθηκαν στην απώλεια κι ας ήταν "αμόλυντοι και καθαροί".
Φυσικά και είναι θλιβερό κάποιος άνθρωπος να αμαρτάνει. Το θλιβερό δεν είναι που μαθεύτηκε αλλά που έπεσε κι ας μην μαθευόταν ποτέ. Πιο θλιβερό όμως είναι όταν πέσει στην αντίληψή μας η πτώση του άλλου εμείς να χαρούμε και να μπούμε σε μια διαδικασία κατάκρισης και εξόντωσης του άλλου παίρνοντας την θέση του κριτή. Ειδικά εάν αυτός που έπεσε είναι κληρικός ένα περισσότερο οι άνθρωποι χαίρονται, διότι δια της πτώσης του κληρικού δικαιώνουν τον εαυτό τους που επέλεξαν να μην ακολουθούν τον δρόμο της Εκκλησίας. Αυτό κι αν είναι παράλογο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο κληρικός είναι άνθρωπος και μπορεί να αμαρτήσει. Και φυσικά η πτώση του λογίζεται μεγαλύτερη από κάποιου λαϊκού όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι έχουνε το δικαίωμα να κατακρίνουν τον κληρικό αυτόν ή να δικαιολογούν την δική τους άσωτη ζωή και να βγάζουν σκάρτη όλη την Εκκλησία και τον ίδιο τον Χριστό.
Για τις αμαρτίες των κληρικών, των χριστιανών -είναι παράλογο- να βαπτίζουμε την Εκκλησία ως ένα ψέμα.
Είναι σα να λέμε ότι επειδή μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν άρρωστοι η ιατρική επιστήμη είναι ένα ψέμα! Η Εκκλησία -το έχουμε ξαναπεί- είναι ένα νοσοκομείο όπου υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι που ψάχνουν γιατρειά. Είναι παράλογο να σκανδαλιζόμαστε επειδή κάποιος χριστιανός αμάρτησε. Φυσικά και θα μας προκαλέσει θλίψη όμως όταν μάθουμε για την πτώση του αδελφού -εάν όντως έχουμε αγάπη μέσα μας- θα καλύψουμε τον αδελφό μας, θα προσευχηθούμε γι'αυτόν.
Πολλοί άνθρωποι μιλούν για αγάπη και αυτοανακυρήσσονται καλοί άνθρωποι και από την άλλη χαίρονται όταν κάποιος συνάνθρωπός τους "πιαστεί στα πράσα" ν'αμαρτάνει. Για ποια αγάπη ομιλούν; Πώς είσαι καλός άνθρωπος όταν χαίρεσαι με την πτώση του άλλου; όταν χαίρεσαι και συμβάλεις στην διαπόμπευση του άλλου;
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μας δίδαξε την συγχωρετικότητα, μας προέτρεψε να μετανοήσουμε, να αγκαλιάσουμε τους πονεμένους, να αποδεχθούμε τους αμαρτωλούς, να σταυρωθούμε για τους άλλους και όχι να σταυρώσουμε τους άλλους.
Δεν ξέρω ποιος είναι πιο αντίχριστος· αυτός που δεν πιστεύει στον Χριστό και τον χλευάζει ή αυτός που (μπορεί να είναι και "καλός χριστιανός") διαπομπεύει τον αδελφό του για μια πτώση που είχε.
Ας εμβαθύνουμε στην δική μας αθλιότητα και τότε και χρόνο δεν θα έχουμε για να ασχοληθούμε με τους άλλους αλλά κι αν μάθουμε κάτι για κάποιον αδελφό μας θα το αντιμετωπίσουμε χριστομίμητα. Δηλαδή: "Ο αναμάρτητος πρώτον τον λίθος βαλέτω".
Μην είσαι έτοιμος να λιθοβολήσεις τον άλλος. Να είσαι διατεθειμένος να δεχτείς ακόμα και σταυρό για τον άλλον. Αυτό έκανε ο Χριστός...αλλιώς μη μου μιλάς για αγάπη, καλοσύνη, χριστιανισμό.
Μίλα καλύτερα για τον εγωισμό που σε κάνει και με κάνει να βλέπουμε την ακίδα στο μάτι του αδελφού μας να ασχλούμαστε μ'αυτό, ξεχνώντας το δοκάρι που είναι χωμένο στο δικό μας μάτι.
π. Παύλος Παπαδόπουλος