Πρόσφατα, στην Εφημερίδα «Εστία» (24-5-2017) δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Στην Γαλλία επενδύουν στα Αρχαία Ελληνικά». Στο άρθρο αυτό
ἐπισημαίνεται τό ἐνδιαφέρον τῶν Εὐρωπαίων γιά τά ‘Aρχαῖα Ἑλληνικά ὡς παράγοντα πολιτισμοῦ.
Ἀφορμή γιά νά γραφῆ τό ἄρθρο εἶναι ὅτι ὁ νέος Ὑπουργός Παιδείας στήν Γαλλία, ὕστερα ἀπό τίς πρόσφατες ἐκλογές, Ζάν-Μισέλ Μπλανκέ ἐξέφρασε τήν πρόθεσή του νά ἐπαναφέρη τίς «δίγλωσσες τάξεις» καί κυρίως «νά ἀξιοποιηθοῦν περισσότερο τά Λατινικά καί τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀπό τά ὁποῖα κατάγεται ὁ πολιτισμός μας», ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά. Καί συνέχισε: «Πρέπει νά σταματήσουμε νά πιστεύουμε ὅτι αὐτές οἱ σπουδές βαθαίνουν τίς κοινωνικές διαφορές. Εἶναι ἐργαλεῖα προωθήσεως γιά ὅλους». Εἶναι δέ χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Ὑπουργός Παιδείας εἶναι πρώην Πρύτανις καί πρώην διευθυντής τῆς μεγαλύτερης Σχολῆς ἐμπορίου στόν κόσμο, τῆς ESSEC, ἔχει δέ ἀσχοληθῆ μέ ἐκπαιδευτικά ζητήματα.
Βέβαια, ὅπως γράφεται στό ἄρθρο αὐτό, τό γεγονός δέν εἶναι μεμονωμένο στήν Εὐρώπη, ἀφοῦ παρατηρεῖται μιά τάση γιά τήν προώθηση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ὡς παράγοντα παιδείας καί πολιτισμοῦ. Γιά παράδειγμα, τόν προηγούμενο Φεβρουάριο τρεῖς Γάλλοι διανοούμενοι (Ἐκδότης, Καθηγητής Κλασσικῆς Φιλολογίας καί Καθηγήτρια Ἀγγλικῆς) πρότειναν νά υἱοθετηθῆ ἡ Ἑλληνική γλώσσα ὡς ἐπίσημη γλώσσα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, «ὡς συμβολική ἀπάντηση στήν κρίση πού βιώνει τό εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα». Αὐτό τό αἴτημα αἰτιολογεῖται μέ τό σκεπτικό ὅτι ἡ Ἑλληνική γλώσσα «εἶναι μία γλώσσα, οἱ λέξεις τῆς ὁποίας ἀπηχοῦν σημασιολογικά, συναισθηματικά καί μοναδικά βαθειά νοήματα, τοὐτέστιν τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, ἡ ὁποία ἐπιβίωσε καί δέν λησμονήθηκε στήν πορεία».
Ἐπίσης, ὑπενθυμίζεται ὅτι στήν Ρωσσία, μέ ἀπόφαση τῆς Ὑπουργοῦ Παιδείας Ὄλγας Βασίλιεβα, ἡ Ἑλληνική γλώσσα πρέπει νά διδάσκεται ὡς ξένη γλώσσα σέ ὅλη τήν Ἐπικράτεια τῆς Ρωσσικῆς ὁμοσπονδίας καί ἤδη ἀπό τήν 1η Ἰανουαρίου 2017 αὐτή ἡ ἀπόφαση τέθηκε σέ ἰσχύ καί ἐφαρμόζεται στήν Ε’ καί Στ’ Δημοτικοῦ, ὅπως καί στίς τρεῖς τάξεις τοῦ Γυμνασίου.
Πρέπει νά ληφθῆ ὑπ’ ὄψη ὅτι σέ ὅλες τίς Εὐρωπαϊκές Χῶρες ἱδρύονται ἕδρες στά Πανεπιστήμια τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας μέ ἱκανό ἀριθμό φοιτητῶν.
Εἶναι γεγονός ὅτι μέ τήν Ἑλληνική γλώσσα ἀνοίγεται ἕνα μεγάλο παράθυρο στό παρελθόν, στήν ἀρχαία ἑλληνική φιλοσοφία, τίς ἀρχαῖες τραγωδίες, ἀλλά καί στήν Χριστιανική Ἑλληνική γραμματεία, ὅπου συναντᾶ κανείς ἀμύθητο θησαυρό. Ἄν σκεφθῆ κανείς ὅτι, δυστυχῶς, κατά τίς μεταφράσεις τῶν κειμένων ἀπό τήν Ἑλληνική γλώσσα σέ ἄλλες γλῶσσες γίνονται ἀκούσια ἤ ἑκούσια μεταφραστικά λάθη, πού ἀλλοιώνουν τό νόημα τῶν κειμένων, τότε καταλαβαίνει ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο γιά κάθε ἐπιστήμονα νά διαβάζη τά κείμενα στήν πρωτότυπη Ἑλληνική γλώσσα.
Αὐτή ἡ γλωσσική ἐπανάσταση γίνεται στήν Εὐρώπη καί ἐμεῖς στήν Ἑλλάδα κάνουμε ἐπανάσταση γιά νά περιθωριοποιήσουμε τήν ἀρχαία Ἑλληνική γλώσσα. Αὐτό συνιστᾶ κατεδάφιση τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀλλά εἶναι καί ἔκφραση τῆς νοοτροπίας μας.
“Εκκλησιαστική Παρέμβαση“, http://alopsis.gr