"...ελέησον ημάς, υιέ Δαυίδ"
Ευαγγέλιο Ζ΄ Ματθαίου: Ματθ. θ΄ 27-35
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε. τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.
***
Ο Χριστός, όπως διασώζεται στα Ευαγγέλια, έκανε πολλά θαύματα για να δείξει στους ανθρώπους ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας που περίμεναν και ότι αυτά είναι προμηνύματα της νέας ζωής που έφερε στον κόσμο. Τα θαύματα ήταν απόδειξη της μεσσιανικής Του ιδιότητος, πέρα από την αγάπη που έδειχνε στους ανθρώπους που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες, σωματικές και ψυχικές.
Στο σημερινό Ευαγγέλιο είδαμε δύο θαύματα που έκανε ο Χριστός. Το ένα είναι ότι θεράπευσε δύο τυφλούς οι οποίοι αμέσως απέκτησαν το φως των οφθαλμών τους και είδαν τα δημιουργήματα του Θεού. Το άλλο θαύμα είναι ότι θεράπευσε έναν κωφό που δεν άκουγε, και αυτή η κώφωση ήταν συνέπεια της δαιμονικής κατάστασης και δεν ήταν απλώς μια σωματική ασθένεια. Και στα δύο αυτά θαύματα βλέπουμε την θεραπεία δύο σωματικών αισθήσεων, της οράσεως και της ακοής.
Ο άνθρωπος είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Το σώμα του έχει διάφορες αισθήσεις μεταξύ των οποίων είναι η αίσθηση της οράσεως και η αίσθηση της ακοής. Με την όραση μπορούμε να βλέπουμε την δημιουργία του Θεού, αλλά και να κινούμαστε με ευχέρεια, και με την ακοή μπορούμε να ακούμε και να συνεννοούμαστε με τους ανθρώπους. Τι θα ήμασταν αν δεν είχαμε αυτές τις δύο σημαντικές αισθήσεις! Οι άνθρωποι που τις στερούνται καταλαβαίνουν την αξία τους, αν και ο Θεός τους δίνη πολλή δύναμη για να ξεπερνούν το πρόβλημά τους.
Πάντως, οι αισθήσεις αυτές μας βοηθούν πολύ στην ζωή μας να κινούμαστε, να εργαζόμαστε, να διαβάζουμε, να ακούμε και να συνομιλούμε με τους ανθρώπους. Αν μελετήσουμε από πλευράς ανατομίας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και οι δύο αυτές αισθήσεις θα εκπλαγούμε από την σοφία του Θεού που τις κατασκεύασε. Οι τελειότερες φωτογραφικές μηχανές και τα τελειότερα ακουστικά μηχανήματα δεν μπορούν να φθάσουν την τελειότητα με την οποία λειτουργούν αυτές οι δύο σωματικές αισθήσεις. Θα πρέπη να δοξάζουμε τον Θεό για την μεγάλη αξία τους και διότι μας έδωσε αυτήν την ευλογία.
Συγχρόνως θα πρέπη να αντιλαμβανόμαστε ότι,εκτός από τις σωματικές αισθήσεις, υπάρχουν και οι πνευματικές αισθήσεις. Πέρα από την σωματική όραση υπάρχει και η πνευματική όραση, η όραση του νου με την οποία κανείς μπορεί να δη την δόξα του Θεού. Με τα σωματικά του μάτια βλέπει την δημιουργία του Θεού, με τα πνευματικά του μάτια βλέπει το Φως του Θεού. Και πέρα από την σωματική ακοή υπάρχει και η πνευματική ακοή και έτσι ο άνθρωπος μπορεί να ακούη και τους κτιστούς, αλλά και τους άκτιστους ήχους. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» (Ματθ. ια , 15).
Δοξάζουμε τον Θεό για την σωματική όραση και ακοή, αλλά θα πρέπει με τον αγώνα μας, την προσευχή μας, την όλη εκκλησιαστική ζωή, να αποκτήσουμε και την πνευματική όραση και την πνευματική ακοή. Από την στέρηση αυτών των πνευματικών αισθήσεων πάσχουμε και υποφέρουμε, γιατί δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό και δεν μπορούμε να ακούσουμε το θέλημά Του. Λόγω της ελλείψεως αυτών των πνευματικών αισθήσεων υποφέρουμε πολύ στην ζωή μας. Ο Χριστός εξακολουθεί και σήμερα, δια της Εκκλησίας, να κάνη τέτοια θαύματα, δηλαδή να θεραπεύη την πνευματική τύφλωση και την πνευματική κώφωση του άρρωστου ανθρώπου. Τέτοια θαύματα θα πρέπη να επιδιώκουμε να γευόμαστε από τον Θεό και αυτά τα θαύματα γίνονται μέσα στην Εκκλησία.
† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ
Απόστολος Ζ΄ Ματθαίου: Ρωμ. ιε΄ 1-7
Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ. ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ
1. Ξέχνα τὸν ἑαυτό σου!
Ἡ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἔντονο ἀτομισμό. Εἶναι πληθωρικὸς ὁ λόγος περὶ ἀτομικῶν δικαιωμάτων καὶ αὐτοδιάθεσης τοῦ ἀτόμου. Δυστυχῶς, ὅμως, ὅσο περιχαρακώνεται ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἀτόμου, τόσο διασπᾶται ἡ κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ ἡ ἑνότητα ἀκόμη καὶ μέσα στὰ πιὸ μικρὰ σύνολα, ὅπως εἶναι ἡ οἰκογένεια. Κι εἶναι τραγικὸ νὰ θέλουν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα νὰ ἑνώσουν τὴ ζωή τους ὡς σύζυγοι, καὶ παράλληλα, νὰ ζητᾶ ὁ καθένας νὰ διατηρήσει τὴν αὐτονομία του καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ προσωπικά του δικαιώματα.
Ὡστόσο τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς καλεῖ σὲ μία ἐντελῶς διαφορετικὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων. Λέγει λοιπὸν ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος:
«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν». Ὀφείλουμε ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε δυνατοὶ στὴν πίστη καὶ στὴν ἀρετή, νὰ σηκώνουμε τὰ βάρη τῶν ἀδυνάτων καὶ νὰ μὴ φροντίζουμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀρέσει. Ὁ καθένας μας δηλαδὴ ἂς βλέπει τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀρέσει στὸν πλησίον του κι αὐτὸ νὰ προτιμᾶ, ἐφόσον βέβαια εἶναι καλὸ καὶ συντελεῖ στὴν πνευματική του οἰκοδομή.
Διότι κι ὁ Χριστὸς δὲν ἔκανε αὐτὸ ποὺ θὰ βόλευε τὸν ἑαυτό Του. Δὲν ἀπέφυγε δηλαδὴ ἐκεῖνα ποὺ ἦταν κοπιαστικὰ καὶ δυσάρεστα, οὔτε προτίμησε τιμὲς καὶ ἀξιώματα, ἀλλὰ δέχθηκε τὶς ὕβρεις καὶ τὶς βλαστήμιες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶχε προφητευθεῖ γι’ Αὐτὸν στὴν Ἁγία Γραφή: «οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ».
Εἶναι σαφὲς τὸ μήνυμα ποὺ μᾶς δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Νὰ μάθουμε νὰ κάνουμε στὴν ἄκρη τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ συγκαταβαίνουμε στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν μας. Πολλὲς φορὲς κάνουμε τὸ λάθος νὰ συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ στηλιτεύσουμε τὴν ἀδυναμία τους. Αὐτὸ εἶναι καὶ ἐγωιστικὸ καὶ ἄδικο. Ἐγωιστικό, διότι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπιδεικνύουμε τὴ δῆθεν ὑπεροχή μας, καὶ ἄδικο, διότι κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὶς δικές του ἀντοχὲς καὶ τὰ δικά του χαρίσματα. Ἀκόμη κι ἂν ἐμεῖς φερόμαστε σωστά, δὲν μποροῦμε νὰ ζητᾶμε ἀπὸ ὅλους νὰ εἶναι ὅπως ἐμεῖς. Π.χ. αὐτὸς ποὺ ἔχει ἤρεμο χαρακτήρα, ἂς εἶναι συγκαταβατικὸς σ’ ἐκεῖνον ποὺ εὔκολα θυμώνει. Οἱ γονεῖς ἂς κάνουν ὑπομονὴ στὶς ἀντιδράσεις τῶν ἐφήβων. Οἱ παιδαγωγοὶ ἂς μὴν ἀγανακτοῦν, ἂν κάποια παιδιὰ ὀλιγωροῦν στὶς ὁδηγίες τους ἢ παραβιάζουν τοὺς κανόνες ποὺ θέτουν. Ἂς προσπαθοῦμε ὅλοι νὰ καταλαβαίνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ εἴμαστε συγκαταβατικοὶ καὶ μακρόθυμοι. Δὲν ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη. Ἐμεῖς θὰ ὑποδείξουμε τὸ σωστό, ἀλλὰ καὶ θὰ σταθοῦμε δίπλα του γιὰ νὰ τὸν στηρίζουμε στὴν ἀδυναμία του καὶ νὰ συμπληρώνουμε τὶς ἐλλείψεις του.
Χρειάζεται αὐταπάρνηση λοιπὸν καὶ πολλὴ ὑπομονὴ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζει κανεὶς στὴν καθημερινὴ ζωὴ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν του. Ἀλλὰ πόση ὑπομονὴ νὰ κάνουμε; Πόσο μποροῦμε νὰ ἀντέξουμε;... Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ παρουσίασε ὡς πρότυπο τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, στὴ συνέχεια ἀναφέρει τὴν πηγὴ ἀπ’ ὅπου μποροῦμε νὰ ἀντλοῦμε ὑπομονὴ καὶ δύναμη.
Ὡστόσο τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς καλεῖ σὲ μία ἐντελῶς διαφορετικὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων. Λέγει λοιπὸν ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος:
«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν». Ὀφείλουμε ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε δυνατοὶ στὴν πίστη καὶ στὴν ἀρετή, νὰ σηκώνουμε τὰ βάρη τῶν ἀδυνάτων καὶ νὰ μὴ φροντίζουμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀρέσει. Ὁ καθένας μας δηλαδὴ ἂς βλέπει τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀρέσει στὸν πλησίον του κι αὐτὸ νὰ προτιμᾶ, ἐφόσον βέβαια εἶναι καλὸ καὶ συντελεῖ στὴν πνευματική του οἰκοδομή.
Διότι κι ὁ Χριστὸς δὲν ἔκανε αὐτὸ ποὺ θὰ βόλευε τὸν ἑαυτό Του. Δὲν ἀπέφυγε δηλαδὴ ἐκεῖνα ποὺ ἦταν κοπιαστικὰ καὶ δυσάρεστα, οὔτε προτίμησε τιμὲς καὶ ἀξιώματα, ἀλλὰ δέχθηκε τὶς ὕβρεις καὶ τὶς βλαστήμιες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶχε προφητευθεῖ γι’ Αὐτὸν στὴν Ἁγία Γραφή: «οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ».
Εἶναι σαφὲς τὸ μήνυμα ποὺ μᾶς δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Νὰ μάθουμε νὰ κάνουμε στὴν ἄκρη τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ συγκαταβαίνουμε στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν μας. Πολλὲς φορὲς κάνουμε τὸ λάθος νὰ συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ στηλιτεύσουμε τὴν ἀδυναμία τους. Αὐτὸ εἶναι καὶ ἐγωιστικὸ καὶ ἄδικο. Ἐγωιστικό, διότι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπιδεικνύουμε τὴ δῆθεν ὑπεροχή μας, καὶ ἄδικο, διότι κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὶς δικές του ἀντοχὲς καὶ τὰ δικά του χαρίσματα. Ἀκόμη κι ἂν ἐμεῖς φερόμαστε σωστά, δὲν μποροῦμε νὰ ζητᾶμε ἀπὸ ὅλους νὰ εἶναι ὅπως ἐμεῖς. Π.χ. αὐτὸς ποὺ ἔχει ἤρεμο χαρακτήρα, ἂς εἶναι συγκαταβατικὸς σ’ ἐκεῖνον ποὺ εὔκολα θυμώνει. Οἱ γονεῖς ἂς κάνουν ὑπομονὴ στὶς ἀντιδράσεις τῶν ἐφήβων. Οἱ παιδαγωγοὶ ἂς μὴν ἀγανακτοῦν, ἂν κάποια παιδιὰ ὀλιγωροῦν στὶς ὁδηγίες τους ἢ παραβιάζουν τοὺς κανόνες ποὺ θέτουν. Ἂς προσπαθοῦμε ὅλοι νὰ καταλαβαίνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ εἴμαστε συγκαταβατικοὶ καὶ μακρόθυμοι. Δὲν ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη. Ἐμεῖς θὰ ὑποδείξουμε τὸ σωστό, ἀλλὰ καὶ θὰ σταθοῦμε δίπλα του γιὰ νὰ τὸν στηρίζουμε στὴν ἀδυναμία του καὶ νὰ συμπληρώνουμε τὶς ἐλλείψεις του.
Χρειάζεται αὐταπάρνηση λοιπὸν καὶ πολλὴ ὑπομονὴ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζει κανεὶς στὴν καθημερινὴ ζωὴ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν του. Ἀλλὰ πόση ὑπομονὴ νὰ κάνουμε; Πόσο μποροῦμε νὰ ἀντέξουμε;... Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ παρουσίασε ὡς πρότυπο τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, στὴ συνέχεια ἀναφέρει τὴν πηγὴ ἀπ’ ὅπου μποροῦμε νὰ ἀντλοῦμε ὑπομονὴ καὶ δύναμη.
2. Πηγὴ ὑπομονῆς καὶ ἐλπίδος
Ὅσα γράφτηκαν στὸ παρελθὸν ἀπὸ τοὺς θεοφώτιστους ἄνδρες, γράφτηκαν γιὰ τὴ δική μας διδασκαλία, «ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν»· γιὰ νὰ κρατοῦμε σταθερὰ τὴν ἐλπίδα μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνίσχυση ποὺ δίνουν οἱ Ἅγιες Γραφές.
Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ χαρίζει σ’ ὅλους μας τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνίσχυση, μακάρι, γράφει ὁ Ἅγιος, νὰ σᾶς δώσει νὰ ἔχετε ὅλοι μεταξύ σας τὶς ἴδιες σκέψεις καὶ τὰ ἴδια φρονήματα, καὶ νὰ ζεῖτε διαρκῶς μὲ ὁμόνοια σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ δοξάζετε μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ μ’ ἕνα στόμα τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ νὰ γίνετε λοιπὸν ὁμόψυχοι, σᾶς συνιστῶ νὰ δέχεστε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅπως καὶ ὁ Χριστὸς σᾶς δέχθηκε ὅλους καὶ σᾶς ἔκανε ἀγαπητοὺς καὶ δικούς Του, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός: «προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ».
Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ὑπομονή. Ὅλοι θέλουμε παρηγοριὰ καὶ ἐνίσχυση γιὰ νὰ ἀντέχουμε στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, καὶ μάλιστα στὴ συμβίωση καὶ τὴ συνεργασία μὲ χαρακτῆρες δύστροπους ἢ ἀσθενεῖς καὶ ἀδύνατους. Γιὰ νὰ ἀνανεώνουμε λοιπὸν τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ ἐνισχύεται ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονή μας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν ἀνεκτίμητο θησαυρὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ «εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν».
Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς δὲν μᾶς προσφέρει ἁπλὲς γνώσεις, ἀλλὰ μᾶς μεταγγίζει χάρη καὶ δύναμη, φωτισμὸ καὶ εἰρήνη ψυχῆς. Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς διδάσκει, μᾶς νουθετεῖ, μᾶς ἁγιάζει, μᾶς μαθαίνει νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ζητοῦμε βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ «τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως». Καὶ τὸ κυριότερο· μᾶς συνδέει μὲ τὸ Αἰώνιο Πρότυπό μας: τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ χαρίζει σ’ ὅλους μας τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνίσχυση, μακάρι, γράφει ὁ Ἅγιος, νὰ σᾶς δώσει νὰ ἔχετε ὅλοι μεταξύ σας τὶς ἴδιες σκέψεις καὶ τὰ ἴδια φρονήματα, καὶ νὰ ζεῖτε διαρκῶς μὲ ὁμόνοια σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ δοξάζετε μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ μ’ ἕνα στόμα τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ νὰ γίνετε λοιπὸν ὁμόψυχοι, σᾶς συνιστῶ νὰ δέχεστε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅπως καὶ ὁ Χριστὸς σᾶς δέχθηκε ὅλους καὶ σᾶς ἔκανε ἀγαπητοὺς καὶ δικούς Του, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός: «προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ».
Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ὑπομονή. Ὅλοι θέλουμε παρηγοριὰ καὶ ἐνίσχυση γιὰ νὰ ἀντέχουμε στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, καὶ μάλιστα στὴ συμβίωση καὶ τὴ συνεργασία μὲ χαρακτῆρες δύστροπους ἢ ἀσθενεῖς καὶ ἀδύνατους. Γιὰ νὰ ἀνανεώνουμε λοιπὸν τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ ἐνισχύεται ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονή μας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν ἀνεκτίμητο θησαυρὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ «εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν».
Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς δὲν μᾶς προσφέρει ἁπλὲς γνώσεις, ἀλλὰ μᾶς μεταγγίζει χάρη καὶ δύναμη, φωτισμὸ καὶ εἰρήνη ψυχῆς. Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς διδάσκει, μᾶς νουθετεῖ, μᾶς ἁγιάζει, μᾶς μαθαίνει νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ζητοῦμε βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ «τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως». Καὶ τὸ κυριότερο· μᾶς συνδέει μὲ τὸ Αἰώνιο Πρότυπό μας: τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.