Κυριακή της Σαμαρείτιδος

"τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον"

Ευαγγέλιο - Απόστολος, σχολιασμός Ὕδωρ λαβεῖν ἐλθοῦσα τὸ φθαρτὸν γύναι, Τὸ ζῶν ἀπαντλεῖς, ᾧ ῥύπους ψυχῆς πλύνεις. Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιωάν. δ΄ 5-42 5 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν  Ἰακὼβ  Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· 6 ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ  Ἰακώβ. ὁ οὖν  Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. 7 ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ  Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. 8 οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. 9 λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ  Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται  Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. 10 ἀπεκρίθη  Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. 11 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; 12 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν  Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; 13 ἀπεκρίθη  Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 14 ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. 15 λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. 16 λέγει αὐτῇ ὁ  Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. 17 ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ  Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· 18 πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. 19 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. 20 οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν  Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 21 λέγει αὐτῇ ὁ  Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν  Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 22 ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν  Ἰουδαίων ἐστίν. 23 ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ  Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. 27 καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; 28  Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· 29 δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; 30 ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. 31  Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. 32 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 33 ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 34 λέγει αὐτοῖς ὁ  Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. 35 οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. 36 καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. 37 ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. 38 ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. 39  Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. 40 ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. 41 καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, 42 τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός. Στο φρέαρ (πηγάδι) του Ιακώβ Το νερό της ζωής Είναι καταμεσήμερο και λίγο έξω από την πόλη της Σαμάρειας Συχάρ, στο πηγάδι του Ιακώβ, ο Κύριος κάθεται να ξεκουραστεί. Ο τόπος έρημος, μα κάποια Σαμαρείτισσα πλησιάζει με τη στάμνα της για να πάρει νερό. Καθώς την βλέπει ο Κύριος, της λέει: «Δως  μου να πιω». Η γυναίκα απορεί: «Πώς εσύ τολμάς και ζητάς νερά από μένα, μια Σαμαρείτισσα;» Και ο Χριστός της αποκρίνεται: «Εάν γνώριζες τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και ποιος σου ζητά νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό που δεν στερεύει ποτέ». Η γυναίκα δεν κατάλαβε και ρωτά: «Κύριε, ούτε στάμνα έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού λοιπόν έχεις το αστείρευτο νερό;» Και ο Χριστός της απαντά: «Καθένας που πίνει από το νερό αυτό του πηγαδιού, θα διψάσει πάλι. Εκείνος όμως που θα πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά θα αναβλύζει από την ψυχή του αστείρευτο νερό για να του χαρίζει ζωή αιώνια». — Κύριε, δως μου το νερό αυτό, παρακαλεί έκπληκτη η γυναίκα, για να μη διψώ ποτέ. Ο Κύριος τότε της λέει: «Πήγαινε και φέρε εδώ και τον άνδρα σου». «Δεν έχω άνδρα», απαντά εκείνη. Κι ο παντογνώστης Κύριος της αποκαλύπτει όλη της τη ζωή: «Αλήθεια είπες. Πέντε άνδρες έχεις πάρει κι αυτός που τώρα έχεις δεν είναι άνδρας σου». Η γυναίκα σαστίζει: «Κύριε, καταλαβαίνω ότι είσαι προφήτης. Πες μου, πού πρέπει να προσκυνούμε τον Θεό, στο βουνό μας Γαριζείν ή στα Ιεροσόλυμα;» Και ο Κύριος απαντά: «Σε λίγο καιρό ούτε μόνο στο Γαριζείν ούτε μόνο στα Ιεροσόλυμα θα λατρεύετε τον Θεό. Ο Θεός είναι πνεύμα, κι όσοι Τον λατρεύουν, πρέπει να Τον προσκυνούν με αφοσίωση και επίγνωση». Λέει σ’ αυτόν η γυναίκα: «Γνωρίζω ότι έρχεται ο Μεσσίας. Όταν έλθει εκείνος, θα μας τα διδάξει όλα». -Εγώ είμαι ο Μεσσίας! απαντά ο Κύριος. Η γυναίκα τότε ενθουσιασμένη άφησε τη στάμνα της εκεί, έφυγε στην πόλη και άρχισε να φωνάζει: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έκανα. Μήπως είναι αυτός ο Χριστός;» Και οι Σαμαρείτες άρχισαν να έρχονται προς το πηγάδι, να δουν τον Κύριο σαν τα διψασμένα ελάφια προς την πηγή. Ποιο όμως είναι «τό ὕδωρ τό ζῶν» για το οποίο μίλησε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα; Είναι η Χάρις του Θεού. Ο Κύριος πήρε αφορμή από το φυσικό νερό του πηγαδιού και τη φυσική δίψα κάθε ανθρώπου για να διδάξει το μυστήριο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Η ζέστη του μεσημεριού, ο έρημος τόπος, το πηγάδι, η στάμνα, το νερό, η δίψα, όλα συντέλεσαν ως εικόνες για να περιγράψει ο Κύριος το μυστήριο της θείας Χάριτος, χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Και ονομάζει ο Κύριος τη χάρη του Αγίου Πνεύματος «ὕδωρ ζῶν», διότι η Χάρις του Θεού καθαρίζει την ψυχή του ανθρώπου από κάθε μολυσμό, την ξεκουράζει και τη δροσίζει από το λίβα της αμαρτίας. Και τη ζωογονεί, ικανοποιεί όλους τους ανώτερους πόθους της, τη γεμίζει με όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, της μεταγγίζει ζωή αιώνιο. Και το νερό αυτό της ζωής μάς το παρέχει ο Κύριος όχι στο πηγάδι του Ιακώβ αλλά στην αγία του Εκκλησία. Εκεί με τα ιερά Μυστήρια μας μεταγγίζει ζωή, μας παρέχει άφεση, λύτρωση, χορτασμό, σωτηρία. Μας αναγεννά σε νέα ζωή, όπως συνέβη και με τη Σαμαρείτιδα, η οποία έγινε στο εξής αφοσιωμένη μαθήτρια του Κυρίου, ισαπόστολος, αγία, η αγία Φωτεινή. Και έτρεξε στα πέρατα της γης για να μεταδώσει το μυστήριο που έζησε, το μυστήριο της θείας Χάριτος. Οι ψυχές περιμένουν το φρέαρ του Ιακώβ Μόλις επέστρεψαν οι μαθητές στο πηγάδι, παρακάλεσαν τον Κύριο να φάει κάτι. Αυτός όμως τους είπε: «Δική μου τροφή είναι να κάνω το θέλημα του Πατρός μου, να εργάζομαι τη σωτηρία των ανθρώπων. Σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε τα πλήθη των Σαμαρειτών που έρχονται. Όλοι αυτοί είναι πνευματικά χωράφια έτοιμα για θερισμό. Οι προφήτες πριν από εμένα κι εγώ κατόπιν έσπειρα σ’ αυτά και θα θερίσετε εσείς. Όπως και στο μέλλον, θα σπείρετε εσείς και θα θερίσουν οι διάδοχοί σας». Όταν οι Σαμαρείτες έφθασαν στο πηγάδι, άκουγαν με πόθο τα λόγια του Μεσσία· και Τον παρακαλούσαν να μείνει για πάντα μαζί τους. Και ο Κύριος έμεινε στην πόλη τους δυο μέρες και τους δίδαξε μεγάλες αλήθειες. Και πίστεψαν σ’ Αυτόν πολλοί και ομολογούσαν ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός. Οι Σαμαρείτες ήταν ένα πνευματικό χωράφι έτοιμο για θερισμό. Πλήθος ψυχών που ποθούσαν να ακούσουν το κήρυγμα του Χριστού και να σωθούν. Γι’ αυτό παρακάλεσαν τον Κύριο να μείνει στην πόλη τους. Δεν είχαν δει πολλά θαύματα. Ένα τους συγκλόνισε, η μεταστροφή της συμπατριώτισσάς τους. Και ο Κύριος με το λόγο του και με τη χάρη του τους βοήθησε να πιστέψουν και να μετανοήσουν. Αλλά οι Σαμαρείτες εκείνοι αποτελούσαν μία προτύπωση, μια εικόνα όλης της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας που χωρίς συχνά να το συνειδητοποιεί, διψά να ακούσει το μήνυμα της λυτρώσεως, να ξεδιψάσει από το ύδωρ της ζωής. Πόσοι άνθρωποι και σήμερα βρίσκονται στην άγνοια, στην πλάνη, στο σκοτάδι! Και ζητούν λίγη χαρά, λίγη ανάπαυση. Ζητούν κάπου να πιαστούν, κάπου να βρουν λίγη ελπίδα, λίγο φως. Κι έχουμε χρέος όλοι μας να κάνουμε το έργο της Σαμαρείτιδος. Να μιλήσουμε σ’ αυτούς με το λόγο μας και με το παράδειγμά μας για την εμπειρία της εν Χριστῷ ζωής. Οι ψυχές πολλές και περιμένουν. Είναι έτοιμες για θερισμό. Κάποιος πρέπει να τρέξει κοντά τους. Απόστολος της Κυριακής: Πράξ. ια΄ 19-30 ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗΝ  ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ ­ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλ­θον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις. Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, ­οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν. καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις περὶ αὐτῶν, καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως Ἀντιοχείας· ὃς παραγενόμενος καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη, καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης Πνεύματος ­Ἁγίου καὶ πίστεως· καὶ προσετέθη ὄχλος ἱκανὸς τῷ Κυρίῳ. ἐξῆλθε δὲ εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι Σαῦλον, καὶ εὑρὼν αὐτὸν ἤγαγεν αὐτὸν εἰς Ἀντιόχειαν. ἐγένετο δὲ αὐτοὺς ἐνιαυτὸν ὅλον συν­αχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ διδάξαι ὄχλον ἱκανόν, χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς. Ἐν ταύταις δὲ ταῖς ­ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύμων προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν· ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἄγαβος ἐσήμανε διὰ τοῦ Πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ’ ὅλην τὴν οἰκουμένην· ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος. τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπορεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἀδελφοῖς· ὃ καὶ ἐποίησαν ἀποστείλαντες πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου. 1. Το χέρι τοῦ Θεοῦ μᾶς ὁδηγεῖ Ἦταν μεγάλη δοκιμασία γιὰ τὴν πρώτη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὁ διωγμὸς τῶν Χριστιανῶν ποὺ ξεκίνησε μὲ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ διακόνου Στεφάνου ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους. Ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ διασκορπισθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ φτάσουν πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς Ἰουδαίας, στὴ Φοινίκη, τὴν Κύπρο, ἀκόμη καὶ μέχρι τὴν Ἀντιόχεια. Βέ­βαια, καθὼς ἦταν ἀφοσιωμένοι μα­θητὲς τοῦ Κυρίου, δὲν παρέλειπαν ὅπου πήγαιναν νὰ κηρύττουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀπευθυνόμενοι ὅμως μόνο στοὺς Ἰουδαίους, διότι δὲν γνώριζαν ἂν ἐπιτρεπόταν νὰ μιλήσουν καὶ στοὺς εἰδωλολάτρες. Ὡστόσο ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε τὰ πράγματα ἔτσι, ὥστε τὸ Εὐαγγέλιο νὰ γίνει γνωστὸ σὲ ὅλους ἀδιακρίτως. Αὐτὸ ἔγινε ὁλοφάνερο στὴν πόλη τῆς Ἀντιόχειας ποὺ ἀναφέρει ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Ἡ Ἀντιόχεια ἦταν ἕνα κοσμοπολίτικο κέντρο, ἡ τρίτη μεγάλη πόλη τῆς Ρωμαϊ­κῆς Αὐτοκρατορίας μετὰ τὴ Ρώμη καὶ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἦταν τόσο διαδεδομένη ἐκεῖ ἡ εἰδωλολατρία, ἡ ἀνηθικότητα καὶ ἡ διαφθορά, ὥστε κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο θὰ ἔβρισκε ἀπήχηση στοὺς κατοίκους της. Καὶ ὅμως, βρέθηκαν στὴν Ἀντιόχεια κάποιοι Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι Χριστιανοὶ κι ἄρχισαν νὰ μιλοῦν γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Μάλιστα, ἐπειδὴ χρησιμοποιοῦσαν τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, τὸ κήρυγμά τους δὲν περιοριζόταν στοὺς Ἰουδαίους ποὺ μιλοῦσαν Ἀραμαϊκά, ἀλλὰ ἀπευθυνόταν εὐρύτερα στοὺς ἑλληνόφωνους Ἰουδαίους καὶ κατ’ ἐπέκτασιν σὲ κάθε κάτοικο τῆς Ἀντιόχειας. Ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ὁδηγοῦσε ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους νὰ κηρύττουν μὲ τόλμη, ἀλλὰ καὶ παρακινοῦσε τὶς ψυχὲς τῶν Ἀντιοχέων στὴν πρόθυμη ἀποδοχὴ τοῦ κηρύγματος. «Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν», σημειώνει ὁ θεόπνευστος συγγραφέας, γι’ αὐτὸ καὶ πλῆθος ἀνθρώπων πίστευαν στὸ Χριστό. Ὅταν πληροφορήθηκαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι τὴν ἐκπληκτικὴ αὐτὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στὴν Ἀντιόχεια, ἔστειλαν τὸν Βαρνάβα, Κύπριο στὴν καταγωγή, γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὸ ἔργο αὐτό. Καὶ πράγματι, πῆγε ὁ Βαρνάβας καὶ χάρηκε πολὺ ποὺ εἶδε τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ ἔργο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, στ’ ἀλήθεια, ἐντυπωσιακὴ ἡ δια­πίστωση ὅτι ἡ θριαμβευτικὴ ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴν Ἀντιόχεια ξεκίνησε χωρὶς ἀνθρώπινο σχεδιασμὸ καὶ χωρὶς κάποια εἰδικὴ ἱεραποστολικὴ περιοδεία. Ποιὸς περίμενε ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔφυγαν διωκόμενοι ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα θὰ γίνονταν ἱεραπόστολοι στὶς περιοχὲς ὅπου μετακινήθηκαν;… Ποῦ νὰ ἤξεραν οἱ Κύπριοι καὶ οἱ Κυρηναῖοι ποὺ δίδασκαν τὸ Εὐαγγέλιο στὰ Ἑλληνικά, τί ἀπήχηση θὰ εἶχε τὸ κήρυγμά τους;… Καὶ ὅμως, πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ φαινομενικὰ τυχαῖα γεγονότα ἦταν τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Ἡ «χεὶρ Κυρίου»! Ἂς τὸ γνωρίζουμε λοιπὸν καλά. Τίποτε δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ μὲ τὴν πάνσοφη πρόνοιά Του καὶ τὴν ἀκαταμάχητη δύναμή Του κατευθύνει τὰ πάντα σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του. 2. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Τί συνέστησε ὁ ἀπόστολος Βαρνάβας στοὺς νεόφυτους Χριστιανοὺς τῆς Ἀντιόχειας; Τοὺς συνέστησε νὰ μένουν ἀφοσιωμένοι καὶ προσηλωμένοι στὸν Κύριο μὲ ὅλη τὴ διάθεση τῆς ψυχῆς τους. Κι ἐπειδὴ ὁ ἴδιος εἶχε καλὴ καρδιὰ καὶ δυνατὴ πίστη, κι ἡ ζωὴ του ἦταν πλημμυρισμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ δέχονταν τὶς συμβουλές του καὶ ἀκολουθοῦσαν μὲ συνέπεια τὴν «ἐν Χριστῷ» ζωή. Καὶ καθὼς οἱ Χριστιανοὶ διαρκῶς πληθύνονταν, σκέφθηκε ὁ Βαρνάβας νὰ πάει στὴν Ταρσὸ καὶ νὰ ἀναζητήσει τὸν Σαῦλο, τὸν μετέπειτα Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν, ὁ ὁποῖος εἶχε μεταστραφεῖ μὲν στὸ Χριστιανισμό, ἀλλὰ δὲν εἶχε ξεκινήσει τὸ ἱεραποστολικὸ του ἔργο. Μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ λοιπὸν ἀκολούθησε ὁ Σαῦλος τὸν Βαρνάβα, κι ἔμειναν στὴν Ἀντιόχεια ἕναν ὁλόκληρο χρόνο στηρίζοντας τὴ νεοσύστατη Ἐκκλησία. Ἐκεῖ στὴν Ἀντιόχεια γιὰ πρώτη φορὰ ἀκούστηκε τὸ ὄνομα «Χριστιανός». Ἔτσι ὀνόμασαν οἱ εἰδωλολάτρες ὅλους αὐτοὺς ποὺ πίστευαν στὸ Χριστό. Συνέβη ὅμως καὶ κάτι ἀκόμη ἐκεῖνο τὸν καιρό. Ἦρθαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱερο­σολύμων μερικοὶ πιστοὶ ποὺ εἶχαν προφητικὸ χάρισμα. Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, λοιπόν, ποὺ λεγόταν Ἄγαβος, σηκώθηκε στὴ σύναξη τῶν πιστῶν, καὶ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπεκάλυψε ὅτι θὰ ἔπεφτε μεγάλη πείνα σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Καὶ πράγματι, ἡ πείνα αὐτὴ συνέβη, ὅταν αὐτοκράτορας στὴ Ρώμη ἦταν ὁ Κλαύδιος Καῖσαρ. Τὸ συγκινητικὸ ὅμως εἶναι ὅτι μετὰ ἀπὸ τὴν προφητεία αὐτὴ οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἀντιόχειας προθυμοποιήθηκαν νὰ στείλουν κάποια συνδρομὴ, ἀνάλογα μὲ ὅ,τι διέθετε ὁ καθένας, γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ κατοικοῦσαν στὴν Ἰουδαία. Καὶ πραγματικὰ αὐτὸ ἔκαναν· ἔστειλαν τὴν εἰσφορά τους στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσο­λύ­μων «διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου». Δὲν ἦταν λοιπὸν πυροτέχνημα ἡ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στὴν Ἀντιόχεια. Ἦταν μία εὐλογημένη σπορὰ ποὺ βρῆ­κε κατάλληλο ἔδαφος, καλλιεργήθηκε μὲ τὴ συστηματικὴ διδαχὴ τῶν ἁγίων ἀποστόλων Βαρνάβα καὶ Παύλου κι ἄρχισε νὰ ἀποδίδει τοὺς πρώτους καρπούς, ὅπως φάνηκε μὲ τὴν πρόθυμη συμπαράστασή τους στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων. Κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ μαθητεύουμε στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐφαρμόζουμε τὶς ἅγιες ἐντολές Του καὶ νὰ πρωτοστατοῦμε στὰ ἔργα ἀγάπης. Τότε δὲν θὰ εἴμαστε μόνο στὸ ὄνομα Χριστιανοί, ἀλλὰ γνήσιοι μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! ***ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ*** Απολυτίκιο Αγ. Φωτεινής Σαμαρείτιδος

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ΄. Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο, τὸ τῆς σοφίας ὕδωρ σε, ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῆς, Βασιλείαν τὴν ἄνωθεν ἐκληρώσατο, αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος. http://kaini-ktisis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_118.html