Αυτή ήταν η μια πλευρά των Κατουνακίων. Στην άλλη φθάσαμε, όταν οι καυτές ακτίνες του ηλίου -ήταν τέλος του μήνα θεριστή- έγλειφαν τις τελευταίες νοστιμιές των βράχων.
Προχωρημένο απόβραδο φθάσαμε στην καλύβα του Οσίου Εφραίμ.
Μέσα σε θαμπό φως διακρίνεται η φιγούρα του Γέροντα. Υψίκορμος και δεμένος όπως ήτανε φάνταζε σαν γερασμένος κορμός πλατάνου.
Αργότερα μου διηγείτο:
– Και τις τέσσερις πεζούλες του κήπου μας τις έσκαβα μόνος μου με το δικέλλι.
Τώρα προτείνω στους υποτακτικούς να πιάσει ο καθένας από μια πεζούλα να σκάψει και μου καμώνονται πως δεν μπορούνε (άλλος έχει τη μέση του, άλλος τα χέρια του) και ζητάνε φρέζα.
– Παιδιά μου, η μηχανή θα καταστρέψει την ησυχία του τόπου.
– Όχι Γέροντα. Να πάρουμε φρέζα.
– Ε, πάρτε και φρέζα να ησυχάσετε.
Ο παπα-Εφραίμ (ο Κατουνακιώτης) εκείνα τα χρόνια δεν ήταν όνομα μεγάλο στον Άθωνα. Κάποιοι δειλά-δειλά σιγοψιθύριζαν για την αξία του λόγου του.
Μέχρι και το ’78, που ζητήσαμε από γείτονά του να μας δείξει το μονοπάτι που οδηγεί στο κελλάκι του, μας είπε:
– Έχω ακούσει πως έχει καλή διδαχή και έχω λογισμό να τον επισκεφτώ.
Ο Γέρων εκείνο το ευλογημένο βράδυ μας υποδέχθηκε με περισσή καταδεκτικότητα.
Μας οδήγησε στην εκκλησία και ξοπίσω του ακολουθούσε γέροντας ξυπόλυτος, που φαινόταν τα γηρατειά να του σκόρπισαν τον νου και είχε απόλυτη εξάρτηση από τον παπα-Εφραίμ.
Όταν του συστηθήκαμε πως είμαστε θεολόγοι, μας κοίταξε μ’ ένα μειδίαμα συμπάθειας που μας προσγείωσε αμέσως.
Βρε! τι μάθαμε στο σχολειό και τι πάθαμε στην έρημο!
Ήταν φοβερό: εμείς τα εικοσιπεντάχρονα παιδαρέλια να συστηνόμαστε θεολόγοι σ’ ένα λευκασμένο Γέροντα της ερήμου!
Πήραμε μάθημα δυνατό και το κρατώ ακόμη:
– Καλά μου παιδιά, θεολόγος είναι αυτός που ομιλεί με τον Θεό και όχι αυτός που σπουδάζει θεολογία.
Ο γέρος μας άφησε να επιστρέψουμε στους Δανιηλαίους καταγοητευμένοι.
Φορτίσαμε το είναι μας από την σκηνή της ερήμου και ήταν αλήθεια, γιατί και αργότερα, οσάκις τον απαντήσαμε, φορτωμένοι φύγαμε από τον παπα-Εφραίμ.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας» του Γέροντα Γρηγορίου, Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου