Πώς είναι δυνατόν να ξεχνάς την αγάπη μπροστά στην ηδονή; πώς είναι δυνατόν να γοητεύεσαι από υποσχέσεις ξένων και να ξεχνάς τις θυσίες των οικείων σου;
---------------------------------
Κι όμως είναι δυνατόν, διότι άφησες μέσα σου και θέριεψε το είδωλό σου και πλέον νομίζεις ότι αξίζεις περισσότερα απ' ότι έχεις, ότι αξίζεις περισσότερο απ'αυτούς που έχεις στην ζωή σου, γι'αυτό και επιζητείς άλλα πράγματα, άλλους φίλους, άλλους εραστές, άλλη ζωή.
Ερμηνεύεις την ευτυχία που έχεις σε δυστυχία, την απλότητα ως φυλακή. Γίνεται εμμονή η "μεγάλη ζωή", ο "μεγάλος έρωτας", η "μεγάλη επιτυχία". Κι ενώ ζεις μέσα σε ψεύτικα σενάρια ζωής απαξιώνεις την πραγματικότητα που έχει τις δυσκολίες της αλλά έχεις και τις χαρές της. Όλα τα έχεις μα όλα τα αρνείσαι γιατί δεν σου είναι αρκετά. Απληστία, αχαριστία, αγνωμοσύνη πλημμυρίζουν την ύπαρξή σου, ενώ ο νους και η καρδιά σου ταξιδεύουν σε απατηλά ηδονιστικά όνειρα.
---------------------------------
Και κάπου εκεί είτε θα καταλάβεις ότι όλα αυτά είναι μια παγίδα του αυτοειδώλου σου και θα συνέλθεις, είτε θα κάνεις πράξεις όλα εκείνα που νομίζεις ότι θα σε λευτερώσουν και θα ομορφύνουν την ζωή σου, και κάπως έτσι θα καταστραφείς, θα πληγωθείς και θα πληγώσεις.
---------------------------------
Τα περισσότερα μεγάλα λάθη αρχίζουν με τον εγωιστικό-επιπόλαιο λογισμό "εγώ είμαι για περισσότερα, για καλύτερα", που πολλές φορές προέρχεται από ένα κομπλιμέντο που θα δεχτούμε, από μία φιλοφρόνηση. Το πάθος της φιλαυτία μας ερεθίζεται και έτσι ταϊζουμε την αλαζονεία μας.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάμε τον δρόμο προς την απώλειά μας...γιατί νομίζαμε ότι είμαστε κάποιοι σπουδαίοι, όμορφοι, έξυπνοι, σημαντικοί μα συγχρόνως και αδικημένοι με την ζωή που έχουμε τώρα, με τα πρόσωπα που συνδεόμαστε τώρα, και θέλουμε πλέον να τα "διορθώσουμε". Να τα "διορθώσουμε" όχι αλλάζοντας εμείς εσωτερικά, αλλά απαξιώνοντας τους άλλους, βγάζοντάς τους και εξ' ολοκλήρου από την ζωή μας, βγάζοντας τους άλλους ανάξιους της παρέας μας, της αγάπης μας, της συντροφιάς μας, βγάζοντας τους άλλους σκάρτους.
---------------------------------
Το απότέλεσμα είναι συνήθως οι άνθρωποι αυτοί να μην είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, με κανέναν. Και καταλήγουν μόνοι. Και το παράδοξο είναι ότι απορούν με το αποτέλεσμα αυτό. "Μα τί έκανα λάθος"; ρωτούν.
Μα απάντηση δεν θέλουν να ακούσουν, γιατί και πάλι ο εγωισμός δεν τους αφήνει να παραδεχτούν την αδιαλλαξία τους, την παραφροσύνη της συμπεριφοράς τους.
---------------------------------
Η πλάνη αυτή μπορεί να στοιχειώσει τον καθένα. Αλίμονο όμως στον άνθρωπο που θα γίνει μαριονέτα της.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος