Κήρυγμα στο Αποστολικὸ ανάγνωσμα (Κυριακή Β΄Λουκά)
«ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν» (Β΄Κορ. 4,12)
Εἶναι πάρα πολὺ λυπηρό, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, νὰ εἴμαστε τόσο ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν ἠθικὴ κατάσταση τῆς κοινωνίας μας, ὥστε ἐκ τῶν πραγμάτων νά ἀναγκασθοῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι ἔπαυσαν νὰ τὴν κυβερνοῦν θεϊκοὶ καὶ ἀνθρώπινοι νόμοι. Καὶ ὅτι
οἱ νόμοι αὐτοὶ ἀντικατεστάθησαν ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς ζούγκλας. Φοβερὸ πράγμα! Μακάρι νὰ μὴ συμβῆ ποτὲ αὐτὸ καὶ νὰ μὴ ἰσχύει μέσα στοὺς κόλπους τῆς κοινωνίας μας ὁ ἀποτρόπαιος καὶ σκληρὸς νόμος, ὁ ὁποῖος μὲ δύο λόγια ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου!».
οἱ νόμοι αὐτοὶ ἀντικατεστάθησαν ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς ζούγκλας. Φοβερὸ πράγμα! Μακάρι νὰ μὴ συμβῆ ποτὲ αὐτὸ καὶ νὰ μὴ ἰσχύει μέσα στοὺς κόλπους τῆς κοινωνίας μας ὁ ἀποτρόπαιος καὶ σκληρὸς νόμος, ὁ ὁποῖος μὲ δύο λόγια ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου!».
Γιατί ὅμως στὴν ἀρχὴ τοῦ σημερινοῦ μας κηρύγματος φέρομε στὴ σκέψη μας τὰ φοβερὰ αὐτὰ λόγια, τὰ ὁποία ἀποτελοῦν ντροπὴ καὶ αἶσχος, ὅταν στεφανώνουν τὴ ζωὴ μιάς κοινωνίας ἀνθρώπων καὶ μάλιστα χριστιανικῆς; Διότι τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Θείας λειτουργίας σήμερα μᾶς θύμισε ἐκεῖνο τὸ ὡραῖο σύνθημα ζωῆς, τὸ ὁποῖο εἶναι τελείως ἀντίθετο μὲ τὸ προηγούμενο ἀπάνθρωπο καὶ ἀποκρουστικὸ σύνθημα. Ἕνα σύνθημα πού πρέπει νὰ ἀκούγεται σὲ μία ἀληθινὴ χριστιανικὴ κοινωνία, ἡ ὁποία ἀντιστοιχεῖ στὸ θεσπέσιο ὅραμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ὀνομάζεται Βασιλεία τῶν οὐρανῶν!
Στὴ ζούγκλα, στὴ χώρα τῶν ἄγριων θηρίων, στοὺς τόπους τῆς ἐνστικτώδους αὐτοσυντήρησης, ἂς ἰσχύει αὐτὸ τὸ σύνθημα: Ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου! Στὴν κοινωνία ὅμως τῶν ἀνθρώπων τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἐπίγεια Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἂς σελαγίζη σὰν ἄστρο φωτεινὸ τὸ σύνθημα τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου, πού ἀκούσαμε σήμερα στὴν περικοπή του ἀπὸ τὴν Δευτέρα πρὸς τοὺς Κορινθίους ἐπιστολή του: Τὸ οὐράνιο σύνθημα: Ὁ θάνατός μου ἡ ζωή σου!
Πῶς φθάνουμε σ’ αὐτὸ τὸ βάρβαρο κοινωνικὸ ἀξίωμα, «ὁ θάνατός σου ζωή μου»; Δηλαδή, πέθανε ἐσύ, γιὰ νὰ ζήσω ἐγώ; Φθάνουμε σ’ αὐτὴν τὴν ἄθλια ἐπιθυμία, ἀφοῦ προηγουμένως ἀδειάσουμε ἀπὸ τὴ ψυχή μας ὄχι ἁπλὰ κάθε χριστιανικὸ αἴσθημα, ἀλλὰ κάθε ἀνθρώπινο αἴσθημα. Ὅταν καταφέρουμε νὰ σβήσουμε ἀπὸ μπροστὰ μας κάθε ἄλλον ἄνθρωπο καὶ ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον μας τὸ στρέψουμε στὸν ἑαυτό μας. Ὅταν ὁ δαίμονας τῆς ἰδιοτέλειας, τῆς φιλαυτίας κατακυριεύση τὴ ψυχή μας. Ὅταν «ψυγήσεται ἡ ἀγάπη» ( Μάτθ.24,12), δηλαδή, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας παγώσει ἡ καρδιά μας καὶ δὲν μείνει ἕνα καλὸ αἴσθημα γιὰ τὸν πλησίον μας. Τότε, ψυχροὶ καὶ ἀνάλγητοι, θὰ ἐπιθυμήσουμε ἀκόμη καὶ τὸ τέλος, τὸν θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ μας, γιὰ νὰ ζήσουμε ἐμεῖς… Νὰ μείνη στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς, γιὰ κάποιον λόγο, καὶ νὰ τοῦ πάρουμε τὴ θέση, τὸ ἀξίωμα, τὴν εὐτυχία. Ὑπάρχει μέσα στὸ ἀνθρώπινο γένος ὕπαρξη ἀθλιότερη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸν χαιρέκακο, ἐκεῖνον πού πανηγυρίζει στὴ δυστυχία τοῦ διπλανοῦ του καὶ ἀντὶ νὰ «κλαίη μετὰ κλαιόντων» (Ρωμ. 12,15) αὐτὸς ὁ ἀνθρωπίσκος συμβαίνει νὰ σκιρτᾶ καὶ νὰ χαίρη;
Καὶ αὐτὲς οἱ τερατώδεις ὑπάρξεις δὲν ἦταν διόλου ἀπίθανο νὰ βρίσκωνται στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες, πρὶν νὰ ἔλθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Τότε πού οἱ ἄνθρωποι, καθὼς ζοῦσαν στὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας μάθαιναν, ὅτι καὶ στοὺς θεοὺς των δὲν ἦταν σπάνιο φαινόμενο τὰ μίση καὶ ἡ ἐκδικητικότητα καὶ ἡ χαιρεκακία καὶ ὅλα τὰ πάθη τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων. Τέτοια συνθήματα ζούγκλας δὲν θὰ ἔλειπαν ἀπὸ τὶς προχριστιανικὲς κοινωνίες, ὅπου ἐθριάμβευαν ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους πρωτόγονα ἔνστικτα καὶ τὸ αἷμα ἔβαφε καθημερινὰ τὴ γῆ πού πατούσαν ἐξαιτίας τῆς ἠθικῆς ἀφροσύνης των. Δὲν εἶχαν ἄδικο οἱ ἅγιοι προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι διαπίστωναν μὲ πολλὴ θλίψη. «ἀρά καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γής, καὶ αἵματα ἀφ’ αἵμασι μίσγουσι» (Ὠσηὲ 4,2).
Σήμερα ὅμως, ὕστερα ἀπὸ χιλιάδες χρόνια ἀφότου ἔλαμψε στὴ γῆ μας ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης Χριστὸς καὶ διέλυσε τὰ πυκνὰ σκοτάδια τοῦ μίσους καὶ τῆς κακίας, ὕστερα ἀπὸ τόσο θαυμαστὰ παραδείγματα μαρτύρων καὶ μεγαλομαρτύρων καὶ ὁσίων πατέρων καὶ διδασκάλων, παραδείγματα ἀρετῆς καὶ ἀγάπης, ἐπιτρέπεται τέτοια συνθήματα, πού προσιδιάζουν σὲ ἀπίστους, μὲ πρωτόγονα ἔνστικτα ἀνθρώπους, νὰ ἀκούγωνται, ὅπως «ὁ θάνατός σου ζωή μου…»;
Ἀσφαλῶς ὄχι! Δὲν εἴδαμε μύρια παραδείγματα, πού ἐφαρμόσθηκε αὐτὸς ὁ νόμος τῆς ζούγκλας, σὲ τί ὁδήγησε μικροὺς καὶ μεγάλους, μᾶλλον τὸν κόσμο ὁλόκληρο; Ἂς λείπουν καὶ τὰ πλούτη, καὶ τὰ ἀξιώματα καὶ ἡ προβολὴ ἡ κοινωνικὴ καὶ ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου, ὅταν θὰ τὰ ἀποκτήση κάποιος ὑψώνοντας καὶ προχωρώντας μὲ αὐτὸ τὸ λάβαρο στὴ ζωή του, ὅπου μὲ γράμματα πού στάζουν αἷμα καὶ χολὴ εἶναι χαραγμένο τὸ «ὁ θάνατός σου ζωή μου…». Μὴ γένοιτο νὰ ἀκολουθήσουμε ποτὲ αὐτὴ τὴ γραμμὴ στὴ ζωή μας. Καὶ ἂς εἴμαστε οἱ κατώτεροι πάντων. Μᾶλλον ἂς προσπαθήσουμε τὸ σημερινὸ εὐλογημένο, οὐράνιο σύνθημα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων νὰ κυριαρχήση στὴ ζωή μας. Ὅσο μποροῦμε. Μὲ ὅσες ἠθικὲς δυνάμεις μᾶς ἔχουν μείνει σ’ αὐτὴν τὴν ἐποχὴ τοῦ ἄγριου ὑλισμοῦ καὶ τῆς ἰδιοτέλειας. Τὸ σύνθημα τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου: «ὁ θάνατός μου ζωή σου...» Ἀμὴν.
†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ