Τη
χώρα μας επισκέφθηκε ο Ρώσος πρόεδρος
για δύο λόγους:
Για διεξαγωγή συνομιλιών
επί πολιτικών και οικονομικών θεμάτων
και για τη συμμετοχή στον πανηγυρικό
εορτασμό των 1000 ετών ρωσικού μοναχισμού
στο Άγιον Όρος.
Αν
και την κοινή γνώμη δεν φαίνεται να
ελκύουν τα θρησκευτικά θέματα ή, το
ορθότερο, η δικτατορία των ΜΜΕ δεν έχει
διάθεση να προβάλει αυτά, ξεκινούμε με
τον σχολιασμό του δευτέρου λόγου. Οι
Ρώσοι (Ρος), σκανδιναβικός εκσλαβισμένος
λαός, έχοντας ως κοιτίδα τη σημερινή
Ουκρανία υπήρξε στις απαρχές του κίνδυνος
για την αυτοκρατορία μας, καθώς πολιόρκησε
την Κωνσταντινούπολη τρεις φορές.
Η
θαυμαστή διπλωματία της αυτοκρατορικής
αυτής σε συνδυασμό με την φροντίδα του
Πατριαρχείου για ιεραποστολή οδήγησε
τους Ρώσους στη χριστιανική πίστη.
Έκτοτε έπαψαν αυτοί να αποτελούν απειλή.
Οι Ρώσοι δεν παρέλαβαν από τους προγόνους
μας μόνο την πίστη, αλλά και τον πολιτισμό.
Ανήκουμε έκτοτε στην ίδια πολιτιστική
σφαίρα. Γι’ αυτό και ενωρίς Ρώσοι μοναχοί
ήλθαν και ασκήτεψαν στο Άγιον Όρος. Κατά
την εποχή που δοκιμαζόμασταν εμείς από
τους Τούρκους, δοκιμάζονταν κι εκείνοι
από τους Μογγόλους και τους Τατάρους,
αρχικά, τους Πολωνολιθουανούς στη
συνέχεια. Ενώ όμως εμείς υποταχθήκαμε
τελικά, εκείνοι ανέλαβαν δυνάμεις και
δημιούργησαν ισχυρή αυτοκρατορία.
Κάθε
ισχυρός ρέπει διαχρονικά στην αλαζονεία.
Το θλιβερό είναι ότι από την κοσμική
ισχύ παρασύρονται και οι θρησκευτικοί
ηγέτες της ισχυρής χώρας. Έτσι ο πατριάρχης
της βασιλεύουσας πρόσθεσε στον τίτλο
«Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως» το
και «οικουμενικός πατριάρχης» (518 μ.Χ.).
Στο τέλος εκείνου του αιώνα ο πάπας
Ρώμης Γρηγόριος ο διάλογος, άγιος της
Εκκλησίας μας, προτιμούσε τον τίτλο
«δούλος του Θεού». Στα μέσα του 7ου αιώνα
τα τρία Πατριαρχεία της Ανατολής
καταστάθηκαν υπόδουλα του ισλάμ και
παραμένουν μέχρι σήμερα με λίγους
πιστούς. Ήλθε όμως και η δική μας ώρα να
υποταχθούμε στους Τούρκους και να
καταστεί αιχμάλωτη και η «Μεγάλη
Εκκλησία». Από τη μεταβολή εκείνη
επωφελήθηκε το αρπακτικό Βατικανό και
με δελεαστικές προσφορές προσπάθησε
να σύρει στο άρμα του τη ρωσική Εκκλησία.
Δεν τα κατάφερε. Με την άνοδο της ισχύος
του ρωσικού κράτους, η θυγατρική της
Κωνσταντινουπόλεως Εκκλησία, διεκδίκησε
την προαγωγή της σε Πατριαρχείο και το
επέτυχε (1589 μ.Χ.). Καθώς μάλιστα η μητέρα
Εκκλησία παρέμενε σε αιχμαλωσία,
διεκδίκησε και τη διαδοχή στην
οικουμενικότητα. Εκκλησιαστικοί ταγοί
χαρακτηρίζουν τη Μόσχα από αιώνες «Τρίτη
Ρώμη» και διεκδικούν, με τη σειρά τους,
την οικουμενικότητα. Αυτά παθαίνουμε
οι ορθόδοξοι όταν ερμηνεύουμε και,
κυρίως, όταν βιώνουμε ανορθοδόξως τον
λόγο του Χριστού περί πρωτείου και περί
διακονίας!
Κύλισαν
αιώνες και μικρό μέρος του λαού μας με
την παρέμβαση των ισχυρών της Ευρώπης
απέκτησε την ελευθερία του. Ένα από τα
πρώτα μελήματα της υποταγμένης στη Δύση
πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας
ήταν η πρόκληση σχίσματος με την ανακήρυξη
του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας του
Βασιλείου της Ελλάδος. Το κακό εντάθηκε,
καθώς ο εισαγμένος από τη Δύση εθνικισμός,
δηλητηρίασε τις σχέσεις μεταξύ των
ορθοδόξων λαών. Πρώτοι οι Ρουμάνοι, που
γεύονταν τη ρωσική επιθετικότητα,
ακολούθως οι Βούλγαροι, συρμένοι στο
άρμα της πολιτικής των κεντρικών
αυτοκρατοριών, και τέλος εμείς (όχι,
ευτυχώς, ως λαός), προτεκτοράτο της
Αγγλίας, καλλιεργήσαμε αντιρωσικά
αισθήματα. Και καθώς, προϊόντος του
χρόνου, οι δυνάμεις της Δύσης επηρέαζαν
ολοένα και περισσότερο την παραπαίουσα
οθωμανική αυτοκρατορία, άρχισαν να
ασκούν μέσω αυτής πιέσεις στο οικουμενικό
Πατριαρχείο, ώστε να χαράσσει αυτό
πολιτική σύμφωνη με τα συμφέροντά του
και εμποδίζουσα τη σύσφιξη των σχέσεων
με τις Εκκλησίες των άλλων ορθοδόξων
λαών. Ο δυτικός εθνικισμός κατατραυμάτισε
τις σχέσεις όχι μόνο μεταξύ κυβερνήσεων,
αλλά και των λαών και των εθνικών πλέον
Εκκλησιών, οι οποίες ευλόγησαν όπλα σε
πολέμους αντιπαράθεσης για τα συμφέροντα
των ισχυρών της Δύσης.
Δεν
θα παραλείψω να τονίσω ότι για την τροπή
των πραγμάτων ευθύνεται και η ρωσική
Εκκλησία, η οποία ετέθη στην υπηρεσία
του ρωσικού μεγαλοϊδεατισμού, της
καθόδου δηλαδή στις θερμές θάλασσες.
Έτσι στην αρχή του 20ου αιώνα εστάλησαν
στο Άγιον Όρος χιλιάδες μοναχών σε μια
επιχείρηση άλωσής του. Διαδραματίστηκαν
θλιβερές σκηνές στον τόπο, που πότιζαν
επί αιώνες τα δάκρυα των διαρκώς
μετανοούντων μοναχών, αλλά και το αίμα
κάποιων από αυτούς, αίμα που έχυσαν υπέρ
της Ορθοδοξίας! Ακολούθησε η οκτωβριανή
εξέγερση και υπό το κομμουνιστικό
καθεστώς η ρωσική Εκκλησία καθάρθηκε
από τα κρίματα εκ της υποταγής της στο
εκκοσμικευμένο από την εποχή του τσάρου
Πέτρου καθεστώς δίνοντας νέφος
νεομαρτύρων!
Η
λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου βρήκε, μετά
τη διανομή, μόνο τη χώρα μας στο δυτικό
στρατόπεδο. Όλοι οι άλλοι ορθόδοξοι
λαοί της Ευρώπης παραχωρήθηκαν στη
Σοβιετική Ένωση. Στις εθνικές αντιπαραθέσεις
του παρελθόντος ήλθαν να προστεθούν
και ιδεολογοπολιτικές εκ της υπαγωγής
σε αντιμαχόμενους πολιτικοστρατιωτικούς
σχηματισμούς. Εμμέσως πλην σαφώς οι
κρατούντες στη χώρα μας με τη σιγή της
Διοικούσας Εκκλησίας επιχείρησαν να
πείσουν τον λαό μας, και εν πολλοίς το
επέτυχαν, ότι πιο κοντά μας είναι ο
ετερόδοξος δυτικός, παπικός ή προτεστάντης,
από τον ομόδοξο χώρας του Ανατολικού
συνασπισμού! Κι ας γνωρίζαμε, έστω και
λίγα τότε, για τα δράματα που εκτυλίσσονταν
εκ του διωγμού των πιστών σ’ εκείνες
τις χώρες. Το δόγμα «ανήκομεν είς την
Δύσιν» κυριαρχούσε. Και οι κρατούντες
επιχειρούσαν να καλύψουν με πέπλο λήθης
όλες τις συμφορές που είχαν προκαλέσει
στη χώρα μας οι δυτικοί «φίλοι», «σύμμαχοι»
και «εταίροι» μας.
Ήλθε
όμως η ώρα και ο κομμουνισμός κατέρρευσε
σαν χάρτινος πύργος. Οι Εκκλησίες των
χωρών του Ανατολικού συνασπισμού
ανέκτησαν την ελευθερία τους. Συνάμα
όμως είχαν να αντιμετωπίσουν αυξημένη
την εχθρότητα των ετεροδόξων σε κάποιες
χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι
διδάχθηκαν να ταυτίζουν τον κομμουνισμό
με τη Ρωσία. Το Βατικανό επωφελήθηκε να
προωθήσει την ουνία και πλήθος
προτεσταντικών παραφυάδων απέστειλε
σε ορθόδοξες χώρες ιεραποστόλους.
Για
κάποιο διάστημα φάνηκε να καθίσταται
η Ρωσία δέσμια της Δύσης. Η άνοδος όμως
στην εξουσία του Πούτιν ανέτρεψε αρκετά
από τα σχέδια των σκοτεινών κέντρων. Η
Ρωσία, αν και υπό το ίδιο πλέον
πολιτικοκοινωνικό καθεστώς με τη Δύση,
αποτελεί στόχο και διαρκείς είναι οι
σε βάρος της προκλήσεις. Δυστυχώς όμως
στο άθλιο παιχνίδι εμπλέκονται και οι
Εκκλησίες. Έτσι η Μεγάλη Εκκλησία, εν
αιχμαλωσία παραμένουσα, αναγκάζεται
να υποταγεί στις απαιτήσεις των Αμερικανών
και να προβαίνει σε ενέργειες, που η
ρωσική Εκκλησία θεωρεί εχθρικές (Εσθονία,
Ουκρανία), ενώ και η δεύτερη ολισθαίνει
θλιβερά στην εξυπηρέτηση του νέου
ρωσικού μεγαλοϊδεατισμού. Αν είχε
παραχωρήσει το αυτοκέφαλο στην ουκρανική
Εκκλησία, θα είχαν αποφευχθεί κάποια
από τα θλιβερά συμβάντα εκεί, υποκινηθέντα
αναμφισβήτητα από τη Δύση.
Σήμερα
οι πιστοί βλέπουμε με μεγάλη θλίψη να
διαδραματίζει ο εθνισμός σημαντικό
ρόλο στις ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες
είναι κατά τόπους η «μία, αγία, καθολική
και αποστολική Εκκλησία». Και ενώ
επιχειρείται η προσέγγιση με τους
ετεροδόξους παραμένει ψυχρό το κλίμα
μεταξύ των ορθοδόξων Εκκλησιών εν όψει
και της συγκλήσεως της πανορθοδόξου [...] Συνόδου.
Στον εορτασμό των 1000 χρόνων ρωσικού
μοναχισμού στο Άγιον Όρος θα παραστεί
ο πατριάρχης Μόσχας, θα απουσιάζει όμως
ο οικουμενικός πατριάρχης.
Άραγε
οι προσευχές των ασκητών θα εισακουσθούν
από τον Θεό «ίνα πάντες έν ώσιν»;