Το σύνδρομο του «παλαιοημερολογιτισμού» είναι αυτό που μας απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Δηλαδή, η στάση ορισμένων αντι-οικουμενιστών, οι οποίοι επειδή διακατέχονται από «ζήλο ου κατ΄ επίγνωση» είναι ικανοί να διαλύσουν και να στιγματίσουν τον αγνό αγώνα
Ἀρχικῶς, θὰ ἦταν καλὸ νὰ σημειώσουμε ὅτι ὑπάρχουν ὁρισμένοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν λεγομένη «τρέλα» τῆς ἀποτειχίσεως καὶ ἀγνοοῦν ὅτι δωρίζουν στοὺς Οἰκουμενιστὲς τὸ δικαίωμα νὰ δυσφημοῦν τὸν γνήσιο ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα. Διότι τὰ «καπετανάτα», καθὼς καὶ οἱ προσωπικὲς φιλοδοξίες ὅσων θέλουν νὰ ἱεραρχήσουν τὶς δικές τους προτεραιότητες πάνω ἀπὸ τὸν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἶναι ἕνα λυπηρὸ ὀφθαλμοφανὲς γεγονός.
Ὁρισμένοι ἀλλάζουν τὴν ρότα τοῦ καραβιοῦ, χωρὶς νὰ ἔχουν οὔτε τὴν ἄδεια τοῦ κυβερνήτου, οὔτε τὴν συγκατάθεση τῶν ὑπολοίπων ἀδελφῶν. Καὶ φυσικὰ σὲ καμμία περίπτωση δὲν μποροῦν νὰ...τὴν ἀποκτήσουν ποτὲ αὐτὴν τὴν συγκατάθεση, ἐπειδὴ δὲν ξεσηκώθηκε ὁ κόσμος γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὶς ἐμμονές τους, οὔτε γιὰ νὰ προβάλει τὰ συμφέροντα καὶ τὶς μωροφιλοδοξίες ἄλλων. Καλούμαστε λοιπὸν σὲ σάλπισμα γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητα τῆς γρηγορούσας Ἐκκλησιαστικῆς Ὀρθοδόξου κοινότητος σχετικὰ μὲ τὸν κίνδυνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ παντὸς εἴδους νεωτερισμοῦ πάντοτε «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ». Κάθε ἄλλη μεμονομένη ἀδιάκριτη ἐγωιστικὴ στρατηγικὴ ἐπιδίωξη, ἡ ὁποία ἂν καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις θεμιτή, μὲ κανένα τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ ἱεραρχηθεῖ πάνω ἀπὸ τὸν ὀρθὸ ἀντι-οικουμενιστικὸ ἀγώνα!
Ας κλείσουμε το σχόλιό μας μὲ τὰ σοφὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου:
«Εἰς τούς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, μοναχοί καί λαϊκοί, ἔχουν, δυστυχῶς, ἀποσχισθῆ ἀπό αὐτήν, ἐξ αἰτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τήν γνώμην ὅτι δέν εἶναι καθόλου καλόν νά ἀποχωριζώμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάθε φορᾶ πού θά πταίη ὁ Πατριάρχης. Ἀλλά ἀπό μέσα, κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας ν' ἀγωνίζεται μέ τόν τρόπον του. Τό νά διακόψη τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νά ἀποσχισθῆ καί νά δημιουργήση ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καί νά ἐξακολουθῆ νά ὁμιλῆ ὑβρίζοντας τόν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.
Ἐάν διά τήν α ἤ τήν β λοξοδρόμησι τῶν κατά καιρούς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καί κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες - Θεός φυλάξει! - θά ξεπεράσωμε καί τούς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανείς καί δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς, ἔχουμε πολλές «ἐκκλησίες» στήν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπό μεγάλες ὁμάδες ἢ καί ἀπό ἕνα ἄτομο ἀκόμη. Ἐπειδή συνέβη στό καλύβι των (ὁμιλῶ διά τά ἐν Ἁγίῳ Ὄρει συμβαίνοντα) νά ὑπάρχη καί ναός, ἐνόμισαν ὅτι μποροῦν νά κάνουν καί δική τους ἀνεξάρτητη Ἐκκλησία. Ἐάν οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τό δεύτερο.
Ἄς εὐχηθοῦμε νά δώση ὁ Θεός τόν φωτισμόν Του σέ ὅλους μας καί εἰς τόν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, διά νά γίνη πρῶτον ἡ ἕνωσις αὐτῶν τῶν «ἐκκλησιῶν», νά πραγματοποιηθῆ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στό σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἄς γίνη σκέψις διά τήν ἕνωσιν μετά τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐάν καί ἐφ' ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νά ἀσπασθοῦν τό Ὀρθόδοξον Δόγμα.».